ORĘDZIE NA WIELKI POST 2017

Do odkrycia na nowo daru Słowa Bożego, by zostać oczyszczonymi z grzechu i służyć Chrystusowi obecnemu w braciach potrzebujących zachęcił papież Franciszek w swoim orędziu na Wielki Post. Jego hasło brzmi: „Słowo jest darem. Druga osoba jest darem”.

Papież na wstępie przypomniał, że Wielki Post jest okresem, w którym chrześcijanie wezwani są do nawrócenia, aby wzrastali w przyjaźni z Bogiem. Służą temu post, modlitwa i jałmużna. W swoim orędziu nawiązał do przypowieści o bogaczu i Łazarzu (por. Łk 16,19-31).

Franciszek wskazał, że tekst ten wzywa nas do otwarcia drzwi naszego serca na drugą osobę, ponieważ każdy człowiek niezależnie od swojego statusu materialnego jest darem. Stąd Wielki Post jest czasem sprzyjającym otwarciu drzwi każdemu potrzebującemu i rozpoznaniu w nim, czy też w niej, oblicza Chrystusa. Dotyczy to zwłaszcza przyjęcia życia i umiłowania go, zwłaszcza gdy jest kruche.

Ojciec Święty odnosząc się do postaci bogacza wskazał następnie na zaślepienie spowodowane przez grzech i podporządkowanie nas samych i całego świata „egoistycznej logice, która nie pozostawia miejsca dla miłości i stanowi przeszkodę dla pokoju”. „Bogacz nie widzi głodnego biedaka, poranionego i leżącego w swym upokorzeniu” – zaznaczył.

„Źródłem jego nieszczęść jest nie słuchanie Słowa Bożego. To go doprowadziło do tego, że już nie kochał Boga, a zatem gardził innymi. Słowo Boże jest żywą siłą, zdolną do wzbudzenia nawrócenia ludzkiego serca i do ponownego ukierunkowania człowieka ku Bogu. Konsekwencją zamknięcia serca na dar przemawiającego Boga jest zamknięcie serca na dar brata” – stwierdził papież.

Franciszek podkreślił, że Wielki Post jest czasem sprzyjającym odnowieniu siebie w spotkaniu z Chrystusem żyjącym w Jego Słowie, w sakramentach i w bliźnim.

„Niech Duch Święty prowadzi nas do podjęcia prawdziwej pielgrzymki nawrócenia, by odkryć na nowo dar Słowa Bożego, by zostać oczyszczonymi z grzechu, który nas zaślepia i służyć Chrystusowi obecnemu w braciach potrzebujących” – napisał Ojciec Święty.

Papież zachęcił wszystkich wiernych do wyrażenia tej duchowej odnowy poprzez uczestnictwo w Kampaniach Wielkopostnych, promowanych przez wiele organizacji kościelnych, w różnych częściach świata, aby rozwijać kulturę spotkania w jednej rodzinie ludzkiej.

„Módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy uczestnicząc w zwycięstwie Chrystusa umieli otworzyć nasze drzwi dla osób słabych i ubogich. Wówczas będziemy mogli w pełni żyć i świadczyć o radości paschalnej” – zakończył swoje wielkopostne orędzie papież Franciszek.

st (KAI) / Watykan

Oto treść tego dokumentu w tłumaczeniu na język polski:

ORĘDZIE NA WIELKI POST 2017

Słowo jest darem. Druga osoba jest darem

Drodzy Bracia i Siostry!

Wielki Post to nowy początek, to droga prowadząca do bezpiecznego celu: Paschy Zmartwychwstania, zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Okres ten zawsze kieruje ku nam stanowczą zachętę do nawrócenia: chrześcijanin jest wezwany, by powrócił do Boga „całym swym sercem” (Jl 2,12), aby nie zadowalał się życiem przeciętnym, ale wzrastał w przyjaźni z Panem. Jezus jest wiernym przyjacielem, który nas nigdy nie opuszcza, bo nawet kiedy grzeszymy, czeka cierpliwie na nasz powrót do Niego, a wraz z tym oczekiwaniem, ukazuje swoje pragnienie przebaczenia (por. Homilia podczas Mszy św., 8 stycznia 2016).
Wielki Post jest czasem sprzyjającym zintensyfikowaniu życia duchowego poprzez święte środki, jakie oferuje nam Kościół: post, modlitwę i jałmużnę. U podstaw wszystkiego jest Słowo Boże, do którego słuchania i bardziej pilnego rozważania jesteśmy w tym okresie zachęcani. Chciałbym zwłaszcza zatrzymać się tutaj nad przypowieścią o bogaczu i Łazarzu (por. Łk 16,19-31). Pozwólmy się zainspirować tą tak znamienną kartą, która daje nam klucz do zrozumienia, jak działać, aby osiągnąć prawdziwe szczęście i życie wieczne, zachęcając nas do szczerego nawrócenia.

1. Druga osoba jest darem

Przypowieść rozpoczyna się od przedstawienia dwóch głównych bohaterów, ale to człowiek ubogi jest opisany bardziej szczegółowo: jest on w stanie rozpaczliwym i nie ma siły, aby się podnieść, leży u bramy bogacza i je okruszyny, które spadają z jego stołu, całe jego ciało jest pokryte ranami a psy przychodzą je lizać (por. ww. 20-21). Obraz jest więc ponury, a człowiek jest powalony na obie łopatki i poniżony.
Scena okazuje się jeszcze bardziej dramatyczna, jeśli weźmiemy pod uwagę, że ubogi nazywa się Łazarz: jest to imię pełne obietnic, które dosłownie oznacza „Bóg pomaga”. Zatem nie jest to osoba anonimowa, ma wyraźnie określone rysy i ukazuje się jako człowiek, z którym należy łączyć jakąś historię osobistą. Chociaż dla bogacza jest on jakby niewidoczny, dla nas staje się znany i niemal bliski, staje się obliczem; a jako takie – darem, bezcennym bogactwem, istotą chcianą, kochaną, zapamiętaną przez Boga, nawet jeżeli jej konkretna kondycja jest sytuacją odrzucenia przez ludzi (por. Homilia na Mszy św., 8 stycznia 2016).

Łazarz uczy nas, że druga osoba jest darem. Właściwa relacja z ludźmi polega na uznaniu z wdzięcznością ich wartości. Również ubogi przy bramie bogacza nie jest irytującą przeszkodą, ale wezwaniem do pokuty i przemiany swojego życia. Pierwszą zachętą jaką kieruje ta przypowieść jest wezwanie do otwarcia drzwi naszego serca na drugą osobę, ponieważ każdy człowiek jest darem, czy jest to ktoś nam bliski, czy też obcy biedak. Wielki Post jest czasem sprzyjającym otwarciu drzwi każdemu potrzebującemu i rozpoznaniu w nim, czy też w niej, oblicza Chrystusa. Każdy z nas spotyka ich na swojej drodze. Każde życie, które napotykamy, jest darem i zasługuje na akceptację, szacunek, miłość. Słowo Boże pomaga nam otworzyć nasze oczy, aby przyjąć życie i je umiłować, zwłaszcza gdy jest słabe. By jednak móc to uczynić, trzeba potraktować poważnie także to, co Ewangelia mówi nam o bogaczu.

2. Grzech nas zaślepia

Przypowieść bezlitośnie podkreśla sprzeczności, w których znajduje się bogacz (por. w. 19). Człowiek ten, w przeciwieństwie do ubogiego Łazarza nie ma imienia, jest określony jedynie jako „bogacz”. Jego bogactwo przejawia się w noszonych ubraniach, przesadnym luksusie. Purpura była rzeczywiście bardzo ceniona, bardziej niż srebro i złoto, i dlatego była zastrzeżona dla bogów (por. Jer 10,9) i królów (por. Sdz 8,26). Bisior był specjalnym rodzajem tkaniny, która sprawiała, że ubiór nabierał niemal sakralnego charakteru. Zatem bogactwo tego człowieka było przesadne, również dlatego, że okazywane było codziennie, rutynowo: „dzień w dzień świetnie się bawił” (w. 19). Dostrzega się w nim dramatycznie zepsucie grzechu, które dokonuje się w trzech następujących po sobie etapach: umiłowanie pieniędzy, próżność i pycha (por. Homilia podczas Mszy św., 20 września 2013).

Apostoł Paweł powiedział, że „korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy” (1 Tm 6,10). Jest ona głównym powodem korupcji i źródłem zawiści, konfliktów i podejrzeń. Może dojść do tego, że pieniądz może nad nami zapanować tak bardzo, iż stanie się tyrańskim bożkiem (por. Adhort, ap. Evangelii gaudium, 55). Zamiast być narzędziem, które nam służy, by czynić dobro i realizować solidarność z innymi, pieniądz może podporządkować nas i cały świat egoistycznej logice, która nie pozostawia miejsca dla miłości i stanowi przeszkodę dla pokoju.

Przypowieść ukazuje nam ponadto, że chciwość bogacza czyni go próżnym. Jego osobowość spełnia się w pozorach, w pokazywaniu innym, na co może sobie pozwolić. Pozory jednak maskują wewnętrzną pustkę. Jego życie jest uwięzione w zewnętrzności, najbardziej powierzchownym i ulotnym wymiarze egzystencji (por. tamże, 62).

Najniższym szczeblem tego upadku moralnego jest pycha. Bogacz ubiera się jak by był królem, udaje zachowanie Boga, zapominając, że jest po prostu śmiertelnikiem. Dla człowieka zdemoralizowanego umiłowaniem bogactwa nie ma nic oprócz własnego „ja”, i dlatego jego spojrzenie nie dostrzega otaczających go osób. Owocem przywiązania do pieniędzy jest zatem pewien rodzaj ślepoty: bogacz nie widzi głodnego biedaka, poranionego i leżącego w swym upokorzeniu.

Patrząc na tę osobę możemy zrozumieć, dlaczego Ewangelia tak wyraźnie potępia miłość pieniędzy: „Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt 6,24).

3. Słowo jest darem

Ewangelia o bogaczu i ubogim Łazarzu pomaga nam dobrze przygotować się na zbliżające się Święta Paschalne. Liturgia Środy Popielcowej zaprasza nas do przeżycia doświadczenia podobnego, do tego, jakie w sposób bardzo dramatyczny było udziałem bogacza. Kapłan, nakładając popiół na głowę, powtarza słowa: „Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Rzeczywiście zarówno bogacz jak i ubogi umierają, a zasadnicza część przypowieści ma miejsce w zaświatach. Obie postacie nagle odkrywają, że „nic nie przynieśliśmy na ten świat; nic też nie możemy [z niego] wynieść” (1 Tm 6,7).

Również nasze spojrzenie otwiera się na zaświaty, gdzie bogacz prowadzi długi dialog z Abrahamem, którego nazywa „Ojcem” (Łk 16,24.27), wykazując, że należy do ludu Bożego. Ten szczegół czyni jego życie jeszcze bardziej niespójnym, ponieważ do tej pory nic nie powiedziano na temat jego relacji z Bogiem. W istocie w jego życiu nie było miejsca dla Boga, bo jego jedynym bogiem był on sam.

Dopiero pośród udręk zaświatów bogacz rozpoznał Łazarza i chciałby, aby biedak ulżył jego cierpieniom przez odrobinę wody. Gesty, o które prosi Łazarza są podobne do tych, których bogacz sam mógł dokonać, ale których nigdy nie dopełnił. Abraham jednak wyjaśnia jemu: „za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz” (w. 25). W zaświatach zostaje przywrócona pewna sprawiedliwość i cierpienia życiowe są równoważone przez dobro.

Przypowieść idzie dalej i tak przedstawia przesłanie dla wszystkich chrześcijan. Bogacz bowiem, który ma braci jeszcze żyjących, prosi Abrahama, aby posłał do nich Łazarza, aby ich przestrzec. Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków; niechże ich słuchają” (w. 29). A wobec sprzeciwów bogacza dodał: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą” (w. 31).
W ten sposób ukazuje się prawdziwy problem bogacza: źródłem jego nieszczęść jest nie słuchanie Słowa Bożego. To go doprowadziło do tego, że już nie kochał Boga, a zatem gardził innymi. Słowo Boże jest żywą siłą, zdolną do wzbudzenia nawrócenia ludzkiego serca i do ponownego ukierunkowania człowieka ku Bogu. Konsekwencją zamknięcia serca na dar przemawiającego Boga jest zamknięcie serca na dar brata.

Drodzy bracia i siostry, Wielki Post jest czasem sprzyjającym odnowieniu siebie w spotkaniu z Chrystusem żyjącym w Jego Słowie, w sakramentach i w bliźnim. Pan – który podczas czterdziestu dni spędzonych na pustyni zwyciężył podstępy kusiciela – wskazuje nam drogę, którą trzeba pójść. Niech Duch Święty prowadzi nas do podjęcia prawdziwej pielgrzymki nawrócenia, by odkryć na nowo dar Słowa Bożego, by zostać oczyszczonymi z grzechu, który nas zaślepia i służyć Chrystusowi obecnemu w braciach potrzebujących. Zachęcam wszystkich wiernych do wyrażenia tej duchowej odnowy poprzez uczestnictwo w Kampaniach Wielkopostnych, promowanych przez wiele organizacji kościelnych, w różnych częściach świata, aby rozwijać kulturę spotkania w jednej rodzinie ludzkiej. Módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy uczestnicząc w zwycięstwie Chrystusa umieli otworzyć nasze drzwi dla osób słabych i ubogich. Wówczas będziemy mogli w pełni żyć i świadczyć o radości paschalnej.

W Watykanie, 18 października 2016 r., w Święto św. Łukasza Ewangelisty

FRANCISZEK

tłum. st (KAI) / Watykan

ORAR II GŁOTOWO

Zapraszamy na Oazę Rekolekcyjną Animatorów Rodzin II st., która odbędzie się w dniach 28.04.-02.05.2017 r. w Głotowie. Zakwaterowanie – dom pielgrzyma „Jerozolima”

 Koszty uczestnictwa:

– osoba dorosła – 280 zł,

– dzieci powyżej 1 roku – 120 zł

– dzieci poniżej 1 roku – 60 zł

 Zapisy:

Gosia i Janusz Szczerba – 517 441 710

jan.szczerba@wp.pl

 

18.03.2017r. SYMPOZJUM W SEJMIE

Sympozjum: Ks. Franciszek Blachnicki – wychowawca wolnych ludzi

Parlamentarny Zespół Członków i Sympatyków Ruchu Światło-Życie
Akcji Katolickiej oraz Stowarzyszenia Rodzin Katolickich

Ruch Światło-Życie

Instytut im. ks. Franciszka Blachnickiego

zapraszają na sympozjum

Ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987)
– wychowawca wolnych ludzi

sobota, 18 marca 2017 r.

Sala Kolumnowa Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

Uczestnictwo wyłącznie po zarejestrowaniu za pośrednictwem strony: sympozjum.oaza.pl (od 1 marca 2017)

PROGRAM SYMPOZJUM

10.00-10.10  Otwarcie sympozjum – Robert Telus, poseł na Sejm RP, Przewodniczący Zespołu (Prawo i Sprawiedliwość, Opoczno)

10.00-10.20  Wprowadzenie w tematykę sympozjum – Henryk Kowalczyk, minister – członek Rady Ministrów, przewodniczący Stałego Komitetu Rady Ministrów

10.20-10.40  Ks. dr hab. Franciszek Blachnicki – człowiek wolny w czasach zniewolenia – dr hab. Mieczysław Ryba, prof. KUL (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Lublin)

10.40-11.00  Kościół wspólnotą ludzi wolnych – ks. dr hab. Piotr Kulbacki, prof. KUL (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Łódź-Lublin)

11.10-11.20  Otwarcie wystawy o ks. Franciszku Blachnickim w hallu Sejmu RP

11.20-12.00  Przerwa na kawę

12.00-12.20 Pedagogia wolnego człowieka – ks. dr Marek Sędek, Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie (Krościenko n. Dunajcem – Warszawa)

12.20-12.40  Prawda i wolny człowiek – dr hab. Krzysztof Wojcieszek, prof. WSNS (Wyższa Szkoła Nauk Społecznych Pedagogium, Warszawa)

12.40-13.00  Rodzina środowiskiem wolnego człowieka – dr Katarzyna Maciejewska (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Poznań)

13.00-14.00  Przerwa na obiad

14.00-14.20  Suwerenność wewnętrzna a polityka w ujęciu ks. F. Blachnickiego – dr Robert Derewenda, Dyrektor Instytutu im. ks. Franciszka Blachnickiego (Lublin)

14.20-14.40  Media w służbie wychowania wolnego człowieka – ks. dr hab. Michał Drożdż, prof. UPJP II (Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, Tarnów-Kraków)

14.40-15.00  Wychowanie trzeźwego człowieka – mgr Krzysztof Brzózka, Dyrektor Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (Warszawa)

15.00-15.30  Podsumowanie sympozjum

Po sympozjum możliwość zwiedzania Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

16.45 Eucharystia – kościół św. Aleksandra na Placu Trzech Krzyży

Honorowy patronat objął Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej Andrzej Duda

 

pobierz ulotkę w formacie pdf

pobierz plakat w formacie pdf

30 ROCZNICA ŚMIERCI OJCA FRANCISZKA

Umrzeć przed swoją śmiercią

27 lutego  mija kolejna  rocznica odejścia do Pana założyciela naszego Ruchu.
Nigdy nie wyrażał jakiegoś lęku przed śmiercią. Zawsze – to było dość znane i niejednokrotnie to przeżywałyśmy jak Ojciec mówił, że „ze śmiercią trzeba się oswoić”. „Najlepiej żeby się udało umrzeć przed własną śmiercią” tak mówił o potrzebie umierania na płaszczyźnie duchowej. Widziałam, że graniczne sytuacje nie wyprowadzały Ojca z równowagi, zachowywał w nich spokój. Im trudniej było, tym bardziej ten spokój w jego zachowaniu był widoczny.Wiele było tych sytuacji trudnych, ale to w czym uczestniczyłam w Carlsbergu i też co dane mi było zobaczyć w przeżywaniu Ojca wydaje mi się, że było czymś, jakby gatunkowo innym. Niejednokrotnie jak patrzyłam na jego doświadczanie sytuacji carlsberskiej to sobie myślałam, że jakoś chyba się zbliża kres jego życia. Przychodziło mi to nieraz do głowy, właśnie w sytuacji, gdy było widać, jak bardzo jest doświadczany przez Pana Boga, bo to nie były tylko trudności zewnętrzne, ale to było – tak to odczytywałam – że Ojciec musiał sam doświadczyć jakiejś swojej wielkiej niemocy. To się objawiało na zewnątrz, widzieliśmy to.Nieraz sobie myślałam, że musi to być dla Ojca czymś bardzo trudnym; dla niego, który zawsze doskonale sobie radził z różnymi trudnościami, one go nigdy nie przygniatały – a tutaj tak jakby, jednoznaczne skojarzenie się narzucało, że spodobało się Panu doświadczyć go, wszelkiego rodzaju cierpieniami: zewnętrznymi i wewnętrznym. Ta niemożność zaradzenia różnym sytuacjom zewnętrznym powodowała wchodzenie coraz głębiej w to poddawanie się Panu Bogu i czynienia z siebie tego daru, jeśli Bóg tak chce. Zresztą to też się przejawiało w jego homiliach, w których wybrzmiewało naprawdę to, co było jego doświadczeniem wewnętrznym.Patrząc na Ojca w tamtym czasie przypominała mi się zapisana w Ewangelii sytuacja uczniów, którzy znaleźli się przy Panu Jezusie, w okresie gdy wyruszył on w ostatnią drogę w kierunku Jerozolimy, gdzie miał się dokonać najważniejszy akt. On ich do tego przygotowywał, ale jakże to było dla nich trudne.

Widziałam, jak mnie samej było trudno przyzwyczaić się do słabego Ojca. Pomyślałam sobie, że doskonale rozumiem tych apostołów, którzy mówili Jezusowi „Nie może ci się coś takiego przytrafić”. Po prostu człowiek nie chce mieć słabego Boga, słabego autorytetu. Ten Ojciec, który zawsze był mocny, który był oparciem, zawsze znajdował wyjście z każdej sytuacji – nagle jest tak doświadczany, że musi mówić: nie wiem, nie wiem, nie wiem. Odzywała się taka pokusa w człowieku: dlaczego?

Dla mnie osobiście to było bardzo ważne doświadczenie, żeby chcieć towarzyszyć w takiej drodze, która – przyznaję – na pewno nie była łatwa. Ten czas poczytuję sobie jako wielką łaskę, że mogłam tam być i doświadczać tego wszystkiego, co było udziałem – w pierwszym rzędzie Ojca, ale także i naszym, przez fakt bycia razem z nim w tej sytuacji.

fragment wspomnień Zuzanny Podlewskiej

wspomnienia Gizeli Skop

Testament Ojca Franciszka

za: http://www.oaza.pl/umrzec-przed-swoja-smiercia/

42 KONGREGACJA ODPOWIEDZIALNYCH

Materiały wideo zawierające konferencje wygłoszone podczas 42. Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie

Prezentujemy materiały wideo, zawierające konferencje wygłoszone podczas 42. Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie – za: www.kongregacja.oaza.pl.

Otwarcie kongregacji

ks. prof. Stanisław Urbański – Wkład ks. Blachnickiego w rozwój życia duchowego w Polsce

o. dr hab. Grzegorz Bartosik OFMConv – Mariologia ks. F. Blachnickiego

dr hab. Krzysztof Wojcieszek – Techniki schodzenia z kanapy

ks. Marek Sędek – Projekt Centrum Ewangelizacji w Krościenku

I Nieszpory Niedzieli podczas 42. Kongregacji Odpowiedzialnych

 

 

ODESZŁA DO PANA

20.02.2017 r. odeszła do Pana ŚP. Gertruda Krześlak, mama Oli Gosiewskiej.

Łącząc się w żalu i smutku składamy kondolencje i wyrazy współczucia.

Gosia i Janusz Szczerba- para diecezjalna

Ks. Wojsław Czupryński- moderator diecezjalny

wraz z całą wspólnotą Domowego Kościoła.

Otoczmy modlitwą zmarłą śp.Gertrudę, a także Olę i całą rodzinę.

Pogrzeb odbędzie się w czwartek  23.02.2017r.  o godz. 12.00 w parafii Św. Franciszka z Asyżu w Olsztynie (Kortowo)

DIAKONIA MUZYCZNA ZAPRASZA!!!

Lubisz śpiewać, ale może trochę się wstydzisz.. coś zagrasz na gitarze, skrzypcach czy trąbce, ale nie wychodzisz z instrumentem z domowego zacisza?

A może właśnie uwielbiasz śpiewać, wiesz, że robisz to dobrze i chcesz służyć swoim talentem?

Jesteś członkiem lub sympatykiem Ruchu Światło – Życie?

Jeśli na któreś z pytań odpowiedziałeś twierdząco, to Diakonia muzyczna jest dla Ciebie.
Jest to miejsce spotkań, rozmów, rozwoju, ale przede wszystkim służby.
Jeśli masz czas to zapraszamy w niedzielę 19 lutego na godzinę 9:30 do salki AA w domu parafialnym  przy kościele Odkupiciela Człowieka w Olsztynie.

Po spotkaniu śpiewamy na Mszy o 11:30 w górnym kościele.

Potrzebujemy właśnie Ciebie!

W razie jakichkolwiek pytań proszę dzwonić lubi pisać:

Joanna Grabowska 608 162 359
jkoczkodon@gmail.com

 

bez tytułu

ODSZEDŁ DO PANA

06.02.2017 r. odszedł do Pana śp. Antoni Rolikowski, tata Michała Rolikowskiego.

Łącząc się w żalu i smutku składamy kondolencje i wyrazy współczucia.

 Gosia i Janusz Szczerba- para diecezjalna

Ks. Wojsław Czupryński- moderator diecezjalny

wraz z całą wspólnotą Domowego Kościoła.

Otoczmy modlitwą zmarłego śp. Antoniego a także Michała i całą rodzinę.

Pogrzeb w sobotę 11.02.2017r.  godz. 10.00, parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Lidzbarku Warmińskim.