Najmłodsi, młodzież, rodziny skupione w Domowym Kościele, ale też osoby dorosłe, samotne, którym bliska jest formacja Ruchu Światło-Życie. Wszyscy przyjechali do Nowego Kawkowa na spotkanie inaugurujące nowy rok.

Hasło roku formacyjnego brzmi: „Wolni i wyzwalający” i nawiązuje do 40-lecia działalności Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. – Chodzi o wyzwolenie człowieka całościowo, od wszelkich form zniewolenia, uzależnień. Tworzymy środowisko, które jest oazą wolności, podajemy bratnią dłoń naszym bliźnim, którzy są w potrzebie, mają problem. To pomoc doraźna, rozmowa, dobre słowo, ale też świadectwo, pokazanie, że można żyć inaczej – mówi ks. Krzysztof Laska, moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie.

Podkreśla, że walka z uzależnianymi to nie tylko siła woli, ale również walka duchowa. – Podkreślał to często ks. Franciszek Blachnicki, że wstrzemięźliwość, to zobowiązanie połączone z modlitwą to nasza broń, i te 40 lat pokazuje, że to ogromna siła – mówi ks. Laska.

Łukasz Czechyra

za:https://olsztyn.gosc.pl/doc/5838644.Ruch-Swiatlo-Zycie-Nowy-rok-formacyjny

GALERIA ZDJĘĆ

Jubileuszowa pielgrzymka była okazją do dziękczynienia za dar Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Dzieło krucjaty powstało jako odpowiedź na apel św. Jana Pawła II: „Proszę, abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa…”. Polega na dobrowolnym wyrzeczeniu się alkoholu, by przez to pomóc tym, którzy zostali uwikłani w uzależnienie. Wyrzeczenie można podjąć na rok bądź na całe życie, stając się wtedy członkiem KWC.

W Gietrzwałdzie w pielgrzymce udział wzięły diecezje przynależące do tzw. filii pelplińskiej Domowego Kościoła. Są to diecezje: bydgoska, elbląska, gdańska, gnieźnieńska, pelplińska, toruńska i warmińska.

– Jesteśmy w KWC kilka lat, a od tego roku jesteśmy członkami. Przez to oddajemy Panu Bogu intencje tych, którzy potrzebują wolności, a kto wie, może za kilka lat będą to też nasze dzieci. To dar z siebie, który możemy dać Panu Bogu. To też forma świadectwa i zbieramy już owoce naszej decyzji. Spotykamy ludzi, którzy przestają pić, bo nas spotkali – mówią Katarzyna i Marcin Aszkiełowiczowie.

Pielgrzymi wzięli udział w Drodze Krzyżowej połączonej ze świadectwami, a po niej w Eucharystii, której przewodniczył ks. Wojciech Ignasiak, moderator krajowy KWC.

– Jubileusz KWC to okazja do dziękczynienia za życie sługi Bożego ks. Blachnickiego. Duchowa wolność dzieci Bożych to sens funkcjonowania krucjaty. Człowiek powołany jest do wolności opartej na prawdzie, miłości agape i świadectwie. Ludzie w obliczu różnych trudności przeżywają spory lęk, a on zamyka drogę do wolności. Ci, którzy się boją, uciekają w coś, co przez chwilę pozwoli im przetrwać. Dla jednych to będzie alkohol, dla drugich – używki, dla kolejnych – świat internetu. Ta ostatnia droga ucieczki stała się pułapką wielu osób. To często ludzie uwikłani w pornografię, odizolowani i pogubieni. Niezmiernie ważne jest, by ludzie trwali w krucjacie, a w ten sposób uwalniali innych – mówił duszpasterz.

Ostatnim puntem była koronka połączona z konferencją.

– Krucjata daje to nam niezmierną radość, ponieważ tę łaskę, którą dał nam Bóg, możemy wykorzystać dla tych, którzy są uzależnieni. Podjęliśmy wyrzeczenie w intencji naszych rodzin. Udało nam się zorganizować wesele bezalkoholowe, co było sporym szokiem w naszej rodzinie. Okazało się, że był to sukces, bo niektórzy nasi znajomi przekonali się, iż można świetnie bawić się bez alkoholu – mówią Edyta i Zenek Gastowie.

za: https://olsztyn.gosc.pl/doc/5823759.Pielgrzymka-Krucjaty-Wyzwolenia-Czlowieka-do-Gietrzwaldu

Ks. Dariusz Sonak: Wspólnota Domowego Kościoła jest Wam bardzo dobrze znana od wielu lat. Jak wyglądał początek Waszej drogi w tej wspólnocie?

Alina Pilipienko: 28 lat temu zaczęliśmy naszą przygodę. Przyszedł sąsiad i zaprosił nas na spotkanie rodzinne. Zdziwiliśmy się, że obcy ludzie chcą, byśmy uczestniczyli w ich rodzinnym wydarzeniu, ale poszliśmy. Okazało się, że było to spotkanie Domowego Kościoła, a oni wówczas byli parą diecezjalną. Dzisiaj już nie żyją, a byli to Elżbieta i Bolesław Kochańscy. Tak weszliśmy nie tylko do ich domu, ale na dobre weszliśmy do wspólnoty. Oni dzielili się z nami dobrem, drogą, którą sami przeszli w małżeństwie. Podjęliśmy decyzję, że chcemy też taką drogą pójść.

Bycie we wspólnocie to z pewnością piękna przygoda. Jednak nie każdy ze środowiska, w którym żyjemy, potrafi na to spojrzeć przychylnie i czasem pojawiają się trudności, a niekiedy odrzucenie. Co dla Was było trudnością?

Jan Pilipienko: Wspólnota umacnia nas w dążeniu do świętości – pojedynczo, w małżeństwie i we wspólnocie. Zwyczajnie jesteśmy w grupie ludzi, którzy żyją takimi samymi wartościami. Bez wątpienia ułatwia to kroczenie Bożą drogą. Z trudności pamiętam, jak wstąpiłem do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka 24 lata temu, w dzień urodzin jednego z naszych czterech synów. Spotkałem się wtedy z różnymi reakcjami, a szczególnie u kolegów z pracy. Przeświadczenie, że ten, co nie pije, donosi, dominowało jeszcze na początku mojej krucjaty. Dzisiaj już to inaczej wygląda w społeczeństwie. Na tamten czas było to wyraźne niezrozumienie wyrzeczenia.

Od nowego roku formacyjnego przejmujecie funkcję pary diecezjalnej. Czym dla Was jest ten wybór i funkcja?

A.P.: Dla mnie to był szok. Mieliśmy wyjechać do rodziny na Pierwszą Komunię św. Zadzwonił telefon z informacją o wyborze i nie dowierzałam. Zgodziłam się na kandydaturę, ale nie przypuszczałam, że padnie na nas. Przed nami wzięcie odpowiedzialności za całą wspólnotę, za formację i małżeństwa. W sumie na dziś w diecezji jest 39 kręgów i 5 pilotowanych. Z każdego małżeństwa i kręgu trzeba się cieszyć. Zawsze jednak może być więcej. Nie chodzi o liczbę. Mamy nadzieję, że Duch Święty nas poprowadzi i pomoże w zachęcaniu do relacji z Bogiem i wspólnoty. Bez wątpienia zadaniem będzie ewangelizacja.

J.P.: Zostaliśmy pierwszy raz wybrani jako para diecezjalna. Mamy przyjaciół, którzy już byli parami diecezjalnymi, więc z pewnością będą służyć nam pomocą. Przed nami od zewnątrz organizacja rekolekcji wakacyjnych, pielgrzymki do Kalisza czy też dni wspólnoty. Od wewnątrz praca nad zobowiązaniami małżeńskimi, a szczególnie z dialogiem małżeńskim.

Jako para diecezjalna bierzecie odpowiedzialność za konkretnych ludzi zarówno przed Bogiem, jak i przed wspólnotą. Czy ten ciężar jest dla Was odczuwalny?

A.P.: Oczywiście, że tak. Wiem, że nie zostajemy sami, bez wsparcia najważniejszych. Pierwszy krok to zawierzenie Matce Bożej Gietrzwałdzkiej całej wspólnoty. Postanowiliśmy też raz w tygodniu Msze św. poświęcać w tej intencji. Od tego trzeba zacząć.

J.P.: Mieliśmy obraz Matki Bożej Gietrzwałdzkiej schowany pośród innych. Teraz musi być na honorowym miejscu i Ona ma nas wspierać. Sami sobie nie poradzimy.

za:https://olsztyn.gosc.pl/doc/5823221.Nowa-para-diecezjalna-Domowego-Kosciola