List pasterski Episkopatu Polski na Dzień Życia Konsekrowanego 2 lutego 2015 roku

OSOBY KONSEKROWANE W COMMUNIO KOŚCIOŁA

Drodzy Bracia i Siostry!
Dzień Życia Konsekrowanego, który obchodzimy w każde święto Ofiarowania Pańskiego, ma w tym roku charakter szczególny. Wpisuje się on bowiem w ogłoszony przez papieża Franciszka Rok Życia Konsekrowanego, obchodzony pod hasłem: „Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”. Rok ten rozpoczął się w pierwszą niedzielę Adwentu 2014 roku, a zakończy się 2 lutego 2016 roku. Sobór Watykański II stwierdził, że choć stan życia konsekrowanego nie jest częścią hierarchicznej struktury Kościoła, to „należy on jednak nienaruszalnie do jego życia i świętości” (Lumen gentium, 44). Rzeczywiście, trudno wyobrazić sobie Kościół bez osób zakonnych, członków instytutów świeckich, konsekrowanych dziewic i wdów, bez ich modlitwy, ofiary i prowadzonych przez nich dzieł apostolskich: różnorodnych duszpasterstw, sanktuariów, szkół, mediów, posługi kaznodziejskiej, rekolekcyjnej, służby chorym i ubogim. Historia pokazuje nam, że w sytuacjach kryzysu w Kościele Duch Święty powoływał do istnienia nowe charyzmaty zakonne, które przyczyniały się wydatnie do odnowy Kościoła. Obecnie ok. 35 tys. Polaków i Polek prowadzi życie konsekrowane, oparte na radach ewangelicznych. Niewiele jest też krajów na świecie, gdzie nie pracowałyby osoby konsekrowane pochodzące z Polski.
Prymas Tysiąclecia: Jesteście z Kościoła i dla Kościoła
W swoim liście apostolskim Papież Franciszek stwierdza, że pierwszym celem Roku Życia Konsekrowanego jest „spojrzenie w przeszłość z wdzięcznością”. Jesteśmy wdzięczni Bogu, który wzbudzał charyzmaty życia konsekrowanego, i ludziom, którzy hojnie na te Boże wezwania odpowiadali. Jesteśmy też wdzięczni tym, którzy owe charyzmaty rozeznawali i ich strzegli. Kiedy patrzymy na najnowszą, powojenną historię zakonów w Polsce, to nie sposób nie wspomnieć Sługi Bożego, Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Po roku 1945, w obliczu komunistycznej dyktatury, która wszelkimi sposobami próbowała osłabić Kościół, to właśnie Prymas Tysiąclecia okazał się mężem opatrznościowym dla życia zakonnego w naszej ojczyźnie. W 1953 roku w memoriale do władz „Non possumus” pisał: „Bardziej jeszcze niepewny i bodaj nierównie groźniejszy jest los duchowieństwa zakonnego. Zakony ogranicza się w ich działalności lub nawet pozbawia się je możności oddawania się tym rodzajom prac, którym oddawały się wszędzie i zawsze zgodnie ze swym powołaniem”. W tej sytuacji kardynał Wyszyński umiejętnie włączał życie konsekrowane w całość życia Kościoła, szczególnie w duszpasterstwo parafialne, co okazało się dalekowzroczne, gdyż uniemożliwiło marginalizację zakonów. „Jesteście z Kościoła i dla Kościoła” – powtarzał Prymas osobom zakonnym w ciężkich latach 50-tych. To w dużej mierze dzięki jego mądrości i odwadze zakony w Polsce nie podzieliły losu zakonów w innych krajach bloku komunistycznego, gdzie zostały zdelegalizowane.
Jan Paweł II: świętość życia konsekrowanego
Nowy impuls dla życiu zakonnemu w Polsce i na świecie dał Jan Paweł II, który podczas swoich licznych podróży apostolskich znajdował zawsze czas na specjalne spotkania z osobami konsekrowanymi. W 1979 roku na Jasnej Górze papież mówił: „Trzeba nam dziękować Opatrzności Bożej, za przyczyną Pani Jasnogórskiej, przede wszystkim za to, że zakony męskie i żeńskie w Polsce ostały się w pełni, […] że zachowały swój byt, […] że zachowały swoją tożsamość”. W roku 1996 ukazała się posynodalna adhortacja Jana Pawła II Vita consecrata, o życiu konsekrowanym i jego misji w Kościele i w świecie. Papież ujmuje istotę życia konsekrowanego w perspektywie świętości. Z jednej strony przypomina o powszechnym powołaniu do świętości, z drugiej zaś zauważa, że w głoszeniu tegoż powołania „obiektywne pierwszeństwo należy przyznać życiu konsekrowanemu, jako że odzwierciedla ono sposób życia samego Chrystusa” (Vita consecrata, 32). Nie jest zatem przypadkiem – podkreśla Jan Paweł II – że „w ciągu stuleci bardzo wiele osób konsekrowanych pozostawiło wymowne świadectwa świętości” (Vita consecrata, 35). Wielu świętych polskich zakonników i zakonnic wywarło wpływ na życie Kościoła nie tylko w Polsce, ale i na świecie, czego wymownym przykładem jest siostra Faustyna Kowalska, apostołka Bożego Miłosierdzia.

Franciszek, papież zakonnik: Zakonnicy są prorokami
Papież Franciszek zapytany o miejsce właściwe zakonnikom i siostrom zakonnym w Kościele, odpowiedział: „Zakonnicy są prorokami […], którzy przepowiadają, jak królestwo Boże będzie wyglądać w swojej doskonałości” (wywiad dla La Civiltà Cattolica). A w Liście na Rok Życia Konsekrowanego papież Franciszek precyzuje owo prorockie powołanie: „Prorok otrzymuje od Boga zdolność zgłębiania historii, w której żyje i interpretowania zdarzeń. […] Potrafi rozeznać, a także jasno wskazać zło grzechu i niesprawiedliwości, bo jest wolny, nie musi odpowiadać przed innymi panami, jak tylko przed Bogiem” (II, 2).
Wymiar proroczy mają autentycznie przeżywane śluby ubóstwa, posłuszeństwa i czystości. Osoby konsekrowane, które żyją skromnie, a dobra, jakimi dysponują, przeznaczają na utrzymanie miejsc kultu, apostolstwo i dzieła miłosierdzia, są z jednej strony znakiem sprzeciwu wobec bożków pieniądza i konsumpcjonizmu, a z drugiej świadczą o możliwości budowania społeczeństwa bardziej solidarnego, wrażliwego na potrzeby bliźnich. Ci, którzy składają ślub posłuszeństwa i przeżywają go dojrzale, są znakiem sprzeciwu wobec żądzy władzy, ale także wobec ubóstwiania demokracji, w której większość zawsze miałaby mieć rację. Natomiast radośnie przeżywany ślub czystości jest w dzisiejszym świecie znakiem sprzeciwu wobec nachalnej erotyzacji przestrzeni publicznej, a zarazem proroczym świadectwem, że „Bóg sam wystarczy”, jak mawiała św. Teresa z Avila.

Życie konsekrowane szkołą komunii w Kościele

Obok ślubów ubóstwa, posłuszeństwa i czystości, cechą charakterystyczną dla znaczącej większości osób konsekrowanych jest życie wspólnotowe, czyli braterska i siostrzana komunia. Jan Paweł II nauczał, że wielkim wyzwaniem, jakie czeka nas w trzecim tysiącleciu, jest „czynić Kościół domem i szkołą komunii” (Novo millennio ineunte, 43). Do tego programu „duchowości komunii” nawiązał Franciszek wskazując, że życie konsekrowane ma być świadectwem komunii w obrębie poszczególnych wspólnot zakonnych, a także na zewnątrz nich, poprzez współpracę z innymi środowiskami kościelnymi i pozakościelnymi (zob. List na Rok Życia Konsekrowanego, II, 3). Dojrzałe wspólnoty zakonne, które modlą się i działają razem z innymi i dla dobra innych, stają się profetycznym świadectwem, że pomimo różnic, jakie są między nami, możemy żyć w jedności i pokoju. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na fakt, że życie konsekrowane jest nośnikiem różnych duchowości, w których na swój sposób uczestniczą także niektórzy duchowni i osoby świeckie. A zatem do korzystania z charyzmatów zakonnych zaproszeni są również nie-zakonnicy. Dokonuje się to m.in. w domach rekolekcyjnych prowadzonych przez osoby konsekrowane.
Jedność rodzin i życia konsekrowanego
Papież Franciszek wyraził radość ze zbieżności Roku Życia Konsekrowanego z Synodem o rodzinie (zob. List na Rok Życia Konsekrowanego, III, 2). Zarówno wspólnoty zakonne, jak i rodziny chrześcijańskie są przestrzeniami ewangelizacji. Charyzmaty zakonne i charyzmat życia rodzinnego nie są konkurencyjne, ale wzajemnie się uzupełniają i wzmacniają. Obydwa znajdują swe ostateczne zakorzenienie w tajemnicy Świętej Rodziny z Nazaretu i w tajemnicy Trójcy Świętej. Choć Bóg wzbudza powołania zakonne niekiedy w sposób zaskakujący, to uprzywilejowanym pod tym względem miejscem pozostaje rodzina. Doświadczenie zdrowych, opartych o żywą wiarę relacji ojcostwa, macierzyństwa i dziecięctwa, staje się niejednokrotnie fundamentem dojrzałego, hojnego życia konsekrowanego. Z drugiej strony wiele osób konsekrowanych podejmuje modlitwę, pracę duszpasterską i apostolską właśnie na rzecz rodziny. W ten sposób konsekracja poprzez śluby zakonne przenika się z konsekracją poprzez sakrament małżeństwa (zob. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1535).
Święto Ofiarowania Pańskiego podkreśla pierwszeństwo Boga w życiu. Najgłębszy sens życia każdego człowieka polega na byciu dla Boga, na ofiarowaniu Bogu wszystkiego, tak jak uczyniła to Maryja. Przypomina nam o tym styl życia konsekrowanego. Przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła, prośmy więc Boga, aby zwłaszcza ludzie młodzi odnajdywali miłującą obecność Boga w ich życiu i odważnie odpowiadali na wezwanie do pójścia z Chrystusem drogą życia konsekrowanego.
Wszystkim, a zwłaszcza osobom konsekrowanym, udzielamy z serca pasterskiego błogosławieństwa
Podpisali:
Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi Kościoła, który jest w Polsce
Za zgodność:
+ Artur G. Miziński
Sekretarz Generalny KEP

Na księgarskich półkach, w miejscach, gdzie znajdować powinny się bajki dla dzieci niemal zionie homopropagandą – ostrzega tygodnik „Do Rzeczy”.

O kupno jakiej książki może poprosić dziecko w księgarni? Na przykład „Tajemnica kawiarni” autorstwa Szweda, Martina Widmarka (wyd. Zakamarki). O czym opowiada książka? O właścicielu kawiarni, zakochanym w zatrudnionym przez siebie bariście. „Włoska czekoladka” – mówi o nim prowadzący kawiarnię.

Innym autorem pisującym książki „dla dzieci” o homoseksualnych związkach, jest niemiecka autorka Aleksandra Maxeiner. Opisuje ona również życie jedynaczki w rozbitej rodzinie. Bohaterka jest tym zachwycona, wskazując na plusy takiej sytuacji.

Obok słynnych i nieco starych już „bajek” „Król i król” (książka wydawnictwa AdPublik opowiadająca o „małżeństwie” króla z chłopcem) czy „Z Tango jest nas troje” (podobnie AdPublika, tym razem książka opowiada o pingwinach homoseksualistach wychowujących „dziecko”) dołączyć można serię książek wydanych przez „Czarną owcę” opatrywanych tytułem „Bez tabu”. Jakie tytuły znajdują się w serii? „Mała książka o kupie”, „Wielka księga siusiaków” czy „Wielka księga cipek”. Autor tych dwóch ostatnich, Dan Hojer przytacza w książkach swoje rozmowy ze szwedzkimi 11-latkami na temat masturbacji.

Książki Hojera nie tylko deprawują dzieci seksualnie, ale również religijnie. Autor wprost pyta w jednej z nich co by się stało, gdyby Pan Jezus był kobietą. Rozważa przy tym jego sposób przedstawiania Dzieciątka Jezus „z wyraźnie zaznaczonym siusiakiem” co, jego zdaniem, ma podkreślać dominację mężczyzn w Kościele.

Autor w swoich książkach opisuje masturbowanie się dzieci i ich seks nie tylko z innymi dziećmi, ale także z nauczycielką.

Przedstawiciele wydawnictwa „Czarna Owca” dziwią się, dlaczego ich tytuły nie spodobały się dziennikarce „Do Rzeczy”. – Dlaczego nasze tytuły wydają się państwu kontrowersyjne? – pisze w odpowiedzi na pytania przedstawicielka wydawnictwa, Katarzyna Szaniawska. Jej zdaniem książki wypełniają rzekomą lukę, jaka pojawiła się w edukacji dzieci na skutek zaniedbywania zajęć o seksie w szkołach.

Źródło: „Do Rzeczy”
ged

W I T A M Y
Bardzo serdecznie dziękujemy wszystkim osobom, które przeznaczyły swój 1% na naszego chorego synka Pawełka (ur.21.03.2005 r.). Jest on chory na Rdzeniowy Zanik Mięśni – choroba genetycznie uwarunkowana w przebiegu, której dochodzi do osłabienia i zaniku mięśni a w konsekwencji do powolnej śmierci osoby. Jedyną dostępną pomocą, spowalniającą rozwój choroby, jest stała rehabilitacja. Jest ona najistotniejszym elementem opieki nad dzieckiem z tą chorobą. Pragniemy, aby Pawełek przeżywał każdy dzień z radością, aby uczył się nowych rzeczy i mógł odnosić sukcesy.
Przeznaczając 1%, dzięki Państwu Pawełek może mieć codzienną rehabilitacje, masaże, logopedię, wyjeżdżać na obozy rehabilitacyjnej oraz sprzęty, wspomagające jego funkcjonowanie w domu, przedszkolu. Prosimy o pomoc – wystarczy tylko 1% podatku na rzecz PAWEŁKA a jego życie stanie się lepsze.

Ania i Darek – Maciuś, Pawełek, Kubuś i Marysia Częczek

www.dzieciom.pl
Fundacja Dzieciom “Zdążyć z Pomocą”
KRS 0000037904

WAŻNE w polu „INFORMACJE UZUPEŁNIAJĄCE” prosimy wpisać:

3761 Częczek Paweł

poz. 128 – PIT-28; poz. 126 – PIT-36; poz. 107 – PIT36L; poz. 126 – PIT37;
poz. 60 – PIT-38; poz. 53 – PIT 39 – prosimy wpisać:
3761 podatek 1% procent

Droga Wspólnoto Domowego Kościoła!

Drodzy Kapłani-Moderatorzy!

Zgodnie z punktem 33 „Zasad Domowego Kościoła”: „Moderatora krajowego DK powołuje Biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie spośród trzech kandydatów przedstawionych przez parę krajową DK i Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie”, przedstawiliśmy Księdzu Biskupowi Adamowi Szalowi, Delegatowi KEP ds. Ruchu Światło-Życie trzech kandydatów na moderatora krajowego DK:
1. Księdza Tomasza Opalińskiego z diecezji płockiej
2. Księdza Roberta Klemensa z Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri w Gostyniu (archidiecezja poznańska)
3. Księdza Romana Litwińczuka z diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
W dniu 17 stycznia Ks. Biskup Adam Szal powołał do pełnienia posługi moderatora krajowego DK Księdza Tomasza Opalińskiego z diecezji płockiej.
Księdzu Tomaszowi życzymy światła Ducha Świętego i błogosławieństwa Bożego w posłudze na rzecz Domowego Kościoła i całego Ruchu Światło-Życie.

Bp Adam Wodarczyk
Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie

Katarzyna i Paweł Maciejewscy
Para krajowa Domowego Kościoła,
gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie

Kilka słów o nowym Moderatorze krajowym Domowego Kościoła

Ksiądz Tomasz Opaliński z Ruchem Światło-Życie jest związany od 15 roku życia (od 1981 r.). Jako animator wspólnoty młodzieżowej był odpowiedzialny także za diakonię liturgiczną w parafii. W Krucjacie Wyzwolenia Człowieka jest od 1983 r., a w Unii Kapłanów Chrystusa Sługi (konsekwentnie – także w Stowarzyszeniu Diakonia Ruchu Światło-Życie) od 2000 r.
W czasie posługi w Ruchu Światło-Życie był członkiem Diecezjalnej Diakonii Jedności, współtwórcą i redaktorem odpowiedzialnym diecezjalnego listu jedności „Charyzmat i Wierność”, moderatorem diecezjalnej Szkoły Animatora, prowadzącym rekolekcje wakacyjne zarówno w diecezji, jak i w Centrum Ruchu w Krościenku, moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie w diecezji płockiej. Z Domowym Kościołem jest związany rodzinnie (rodzice w kręgu DK), jak i przez prowadzenie rekolekcji (pierwsza oaza rodzin w 1991 r.). Od ponad 10 lat regularnie (kilka razy w roku) prowadzi rekolekcje Domowego Kościoła, szczególnie Triduum Paschalne w formie rekolekcyjnej, rekolekcje piętnastodniowe, rekolekcje tematyczne, rekolekcje dla par rejonowych, sesje o pilotowaniu kręgów, ORDR I i II stopnia.
Święcenia kapłańskie otrzymał 25.05.1991 r. W tym samym roku obronił na Wydziale Teologii KUL pracę magisterską zatytułowaną: „Koinonia en Christo. Eklezjologia wspólnotowa ks. Franciszka Blachnickiego”. Ukończył również studia polonistyczne, studia licencjacko-doktoranckie w zakresie homiletyki oraz Podyplomowe Studium Retoryki przy Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pełnił obowiązki wykładowcy homiletyki, pracował w Wydziale Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej Płockiej, był redaktorem odpowiedzialnym płockiej edycji tygodnika „Niedziela” i p.o. dyrektora Katolickiego Radia Płock. Obecnie jest proboszczem parafii pw. św. Rocha w Janowie.

Pełni nadziei i radości płynących z wyboru Księdza Tomasza Opalińskiego na moderatora krajowego Domowego Kościoła, życzymy Księdzu Tomaszowi owocnej posługi oraz życzliwej współpracy świeckich i duchownych kroczących drogą wskazaną przez Sługę Bożego Księdza Franciszka Blachnickiego. Niech Święta Rodzina z Nazaretu będzie wsparciem w realizacji zadań w Domowym Kościele i na rzecz całego Ruchu Światło-Życie, a słowa psalmisty z dzisiejszej liturgii słowa: „Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę” pomogą w naśladowaniu postawy Chrystusa Sługi.

Z zapewnieniem o modlitwie,
Katarzyna i Paweł Maciejewscy

za://www.dk.oaza.pl

W Święto Trzech Króli, w godzinach popołudniowych odbyło się spotkanie opłatkowe Domowego Kościoła z Rejonu Mrągowo. Obecne były rodziny i małżeństwa z Piecek, Mrągowa oraz z kręgów z Kętrzyna.
Spotkanie rozpoczęło się od uroczystego zapalenia świecy przez Parę Rejonową tj. Anię i Ryśka, po czym nastąpiło odczytanie fragmentu Ewangelii o Bożym Narodzeniu i przywitanie wszystkich przybyłych. Obecni byli kapłani, moderatorzy kręgów, moderator rejonowy ks. Robert oraz gospodarze miejsca, księża Saletyni, z księdzem proboszczem, którzy udostępnili nam pomieszczenia ze swego Domu Rekolekcyjnego.
Po przywitaniu uczestnicy rozpoczęli składanie sobie życzeń oraz przełamali się opłatkiem.
Kolejnym etapem spotkania była agapa przy suto zastawionym, przyniesionymi przez uczestników darami, stole. Była to okazja do rozmów i poznawania się nawzajem, zwłaszcza osób z nowych kręgów i ich dzieci. Można też było śpiewać kolędy wraz z zespołem utworzonym przez rodzinę Emila.
W dobrym towarzystwie kawa, herbata, słodycze i owoce smakowały wybornie gdy nagle do sali wkroczył Św. Mikołaj z worem pełnym prezentów.
„Święty” ten rozdawał najmłodszym przygotowane paczki, ale wymagał by każde z obdarowywanych dziatek odwdzięczyło się jakimś artystycznym występem. Jeśli nie chciało w sukurs przychodził rodzic, co dawało jeszcze więcej radości i pociechy. Można było usłyszeć i zobaczyć bardzo różne formy wyrazu artystycznego: śpiew, recytację, taniec, czy grę na instrumentach lub wszystko naraz.
Serdeczne podziękowanie należy się gospodarzom miejsca, w którym mogliśmy się spotkać, czyli Ojcom Saletynom za zaproszenie nas w mury ich Domu Parafialnego, wszystkim kapłanom, którzy znaleźli czas by być z nami, jak również organizatorom, w tym Parze Rejonowej Ani i Ryśkowi oraz wszystkim, dzięki którym to wydarzenie mogło zaistnieć.
Przeżyliśmy czas bycia razem, czas radości z Narodzenia Pana Jezusa budując więź pomiędzy nami, w łączności z kapłanami, podkreślając wartość życia rodzinnego i małżeńskiego na drodze do Pana Boga.
Z Panem Bogiem!

Marzenna i Grzegorz Zdanuk

[Pokaz slajdów]

Wczoraj 6 stycznia trzy kolorowe pochody wyruszyły około południa z trzech olsztyńskich parafii  – Świętego Józefa, Najświętszego Serca Pana Jezusa i Chrystusa Odkupiciela Człowieka.

Orszaki przeszły najpierw pod ratusz, gdzie odbyła się inscenizacja.Spod ratusza, już jako jeden korowód, Orszak Trzech Króli przeszedł na plac koło Urzędu Marszałkowskiego, gdzie Trzej Królowie spotkali się z  Herodem  i Herodiadą . Następnie dotarli do  Placu Solidarności , aby pokłonić się Dzieciątku .

Nad głowami powiewały najróżniejsze sztandary, gwiazdy betlejemskie – symbolizujące  święto. Na głowach liczne korony i inne ozdoby. Wiele rodzin przyszło już przebranych w stroje przypominające te sprzed dwóch tysięcy lat. 

W spotkaniu uczestniczyły setki olsztynian, a wśród nich wielu członków naszej wspólnoty . Przeglądając fotografie widzimy Ich w różnych rolach i posługach .

Bardzo dziękujemy za włożony trud i zaangażowanie w uświetnienie tego radosnego wydarzenia.

Serdeczne Bóg zapłać.

Dorota i Piotr Jasińscy

[Pokaz slajdów]

123►

W Ewangelii według św. Mateusza ukazana jest scena jak przyniesiono do Jezusa dzieci, aby On położył na nie ręce i pomodlił się. Gdy uczniowie stanowczo sprzeciwiali się, Jezus powiedział: „Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie; do takich bowiem należy królestwo niebieskie” (Mt 19, 14). I kładł na nie ręce.

To wydarzenie bardzo mocno uświadamia nam prawdę o ważności i cudowności działania Jezusa w przypadku dzieci. On ich nie poucza, ale modli się za nie i je błogosławi. Błogosławić to chcieć, by człowiek był szczęśliwy, by Bóg czynił człowieka szczęśliwym.

Osobiście przyszło mi doświadczać mocy Bożego błogosławieństwa. Jesienią zeszłego roku, podczas katechezy przygotowującej dzieci do Pierwszej Komunii Świętej, zrozumiałem jak wielką moc posiada Boże błogosławieństwo. W czasie jednego z takich spotkań pomyślałem sobie, jak to było, kiedy do Jezusa przyprowadzono dzieci, by je błogosławił? Wówczas przyszła mi myśl, by zacząć błogosławić dzieci. Tak też uczyniłem. Błogosławiłem je, wypowiadając formułę: Błogosławieństwo Boga Ojca i Syna, i Ducha Świętego niech zstąpi na was i pozostanie na zawsze. Podczas udzielania błogosławieństwa kładłem dłoń na głowie każdego dziecka i czyniłem na czole znak krzyża świętego.

Kiedy zacząłem tę praktykę, nie spodziewałem się niczego nadzwyczajnego. Tymczasem zauważyłem w tych dzieciach wiele ciekawych i nieoczekiwanych zmian:

1. Dzieci zaczęły być częściej radosne. Wielokrotnie doświadczają one smutku, który potrafi sparaliżować dziecko nawet do takiego stopnia, że ono zamyka się w sobie. Radość, która w nich była, pozwoliła wypowiadać się bardzo ciekawie na trudne tematy związane z katechezą.

2. Kolejna zmiana wiąże się ze słuchaniem słowa Bożego. Dzieci otrzymywały indywidualne błogosławieństwo na początku katechezy. Ono powodowało w nich dosłownie „słyszenie” słowa Bożego, nie słuchanie. Owo „słyszenie” owocowało tym, że dzieci daną naukę bardzo długo pamiętały. Nawet potrafiły głęboko o niej rozmawiać, co we mnie budziło duży podziw.

3. Jednym z owoców udzielania Bożego błogosławieństwa było pokonywanie strachu. Można to było zauważyć wtedy, gdy dzieci miały wystąpić publicznie na Mszy Świętej, aby przeczytać czytanie lub Modlitwę powszechną. Dzieci, żeby poczuć się pewniej, przychodziły do mnie, prosząc, by „Ksiądz nas pobłogosławił”.

4. Kolejnym owocem jest udzielanie Bożego błogosławieństwa przez rodziców. Dzieci powinny być błogosławione przez matkę i ojca codziennie. Gdy wielokrotnie pytałem rodziców, czy błogosławią swoje dzieci, otrzymywałem odpowiedź negatywną. Rodzice, zamiast błogosławieństwa, potrafią uciec się do innych praktyk. Wiążą się one z zabobonami i znachorstwem. Dziecko, które tuż po narodzeniu płacze, jest często przez swoich rodziców zawożone do osób, które wypowiadają słowa nie mające nic wspólnego z modlitwą i z Bogiem. Nad dzieckiem wiąże się tasiemki koloru czerwonego, by ono nie płakało; by było spokojne; by było chronione przed złym spojrzeniem, przed „urokami”. Często spotkałem się z takim przekonaniem, że dziecko płacze, bo ktoś „rzucił na nie urok”. Inna praktyka to przelewanie wosku lub jajek nad dziećmi. Jest to praktyka znachorska, która nie ma nic wspólnego z Bogiem. Dlatego, Drodzy Rodzice, zamiast uciekać się do tego rodzaju sposobów, błogosławcie swoje dzieci. Wówczas będą spokojniejsze, bardziej otwarte na modlitwę i na Boga.

5. Praktyka błogosławienia dzieci pozwoliła mi zauważyć także i to, że dzieciom często brakuje ciepła rodzinnego. Dzieci, nad którymi wykonywałem znak krzyża świętego, szybko przywiązywały się do błogosławieństwa. Gest ten dużo mówi o miłości mamy i taty do swojej pociechy, o relacji rodziców dziecka. Dlatego powtarzam: Drodzy Rodzice, zacznijcie błogosławić swoje dzieci. Możecie wtedy wypowiadać słowa: Błogosławię cię, synu/córko, w imię Ojca i syna, i Ducha Świętego. Amen. Wypowiadajcie te słowa z wiarą i z intencją wyjednania dla swojego dziecka Bożego błogosławieństwa.

za: Magazyn Familia

Dnia 28.12.2014 roku miało miejsce spotkanie opłatkowe Domowego Kościoła Archidiecezji Warmińskiej. Uroczystość odbyła się w Wyższym Seminarium Duchownym w Olsztynie gdzie rozpoczęła się Euchrystią koncelebrowaną, sprawowaną pod przewodnictwem Jego Ekscelencji Biskupa Warmińskiego Wojciecha Zięby wraz z homilią wygłoszoną przez Głównego Koncelebransa.
Eucharystia miała charakter uroczysty z udziałem chóru, asystą, niesieniem darów i podziękowaniem Jego Ekscelencji za modlitwę, wygłoszone Słowo i gospodarzom Seminarium za kolejną już możliwość goszczenia w murach tej uczelni.
Małżonkowie, nowi uczestnicy naszego Ruchu otrzymali świece i zostali uroczyście przyjęci w poczet Jego członków.
Po Mszy Św. spotkaliśmy się w seminaryjnym refektarzu by wysłuchać Ewangelii o Narodzeniu Pańskim i podzielić się opłatkiem, złożyć sobie życzenia i porozmawiać o bieżących sprawach i tematach przy zastawionych stołach, przy kawie i herbacie. Wysłuchaliśmy też bieżących ogłoszeń dotyczących najbliższych wydarzeń oraz złożyliśmy dowolne ofiary na wsparcie pobytu na rekolekcjach I stopnia w Olsztynie, rodziny z Ukrainy – zebrano 770 zł., za co serdeczne dzięki.
Następnie udaliśmy się do kaplicy seminaryjnej by śpiewać kolędy i śpiewem radować się z Narodzenia Pańskiego.
Wszystkim serdeczne podziękowania za obecność, za przygotowane i przyniesione dary na stół i miłą świąteczną atmosferę. Gorące „Bóg Zapłać” dla organizatorów- za ich trud i wysiłek organizacyjny.
Był to czas przeżyty w łączności z Panem Bogiem, budujący więź z Nim i między nami. Otrzymane błogosławieństwo pasterskie będzie nam towarzyszyć przez kolejny rok, a życzenia świąteczne i noworoczne dały radość i nadzieję, że jeśli tylko zgodne z Wolą Pana będą się spełniały w naszym życiu.
Do zobaczenia na kolejnych spotkaniach Domowego Kościoła o zasięgu Diecezjalnym i Rejonowym!

Marzenna i Grzegorz Zdanuk – Diakonia Społeczna

Z wielką radością dołączamy się do wszystkich podziękowań

Dorota i Piotr Jasińscy

[Pokaz slajdów]

12►

Więcej zdjęć można obejrzeć w GALERII  .