LIST PASTERSKI

 GŁOSIĆ Z RADOŚCIĄ EWANGELIĘ O RODZINIE

List Pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Świętej Rodziny
28 grudnia 2014 roku

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia!

Trwamy w atmosferze radosnego zachwytu nad miłością Boga do człowieka. Oto Bóg wcielony, Jezus Chrystus, wybrał ludzką rodzinę, aby przyjść do każdego człowieka i nauczyć go miłować. Skoro Chrystus nie bał się miłości, co więcej, w pełni objawił człowiekowi prawdę o Bogu, który jest miłością to i my, ludzie wierzący, chcemy w tę Niedzielę Świętej Rodziny odkrywać prawdę o Miłości. W Liście do Rodzin św. Jan Paweł II pisał: „Syn Jednorodzony, współistotny Ojcu, ‹Bóg z Boga i Światłość ze Światłości›, wszedł w dzieje ludzi przez rodzinę: ‹przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem. Ludzkimi rękami pracował, (…) ludzkim sercem kochał, urodzony z Maryi Dziewicy, stał się prawdziwie jednym z nas, we wszystkim do nas podobny oprócz grzechu›” (Gaudium et spes, 22). Tak, Bóg naprawdę zamieszkał pośród nas, w naszych rodzinach.
1. Rodzina – miejsce kształtowania się człowieczeństwa
Dzięki Bożej Opatrzności przeżywaliśmy w tym roku w dniach 5 – 19 października III Nadzwyczajny Synod Biskupów, podczas którego Ojcowie synodalni, zjednoczeni z Ojcem Świętym, przypomnieli, że Ewangelia o rodzinie stanowi istotne przesłanie Kościoła. Jego nieprzerwane nauczanie przypomina, że rodzina jest miejscem poznawania wiary, dzielenia się sobą i budowania najtrwalszych relacji. Rodzina, która bierze swój początek w sakramencie małżeństwa jest ciągle dla wielu młodych największym pragnieniem życia. Bóg pragnie szczęścia człowieka i dlatego chce, aby małżonkowie obdarowali się sobą i przyjęli siebie wzajemnie w rodzinie, aby nowe życie, owoc miłości małżeńskiej, poczynało się w środowisku najbardziej mu przyjaznym.
Ojcowie synodalni zwracają uwagę, że proces wychowania człowieka nie odbywa się samoistnie. Potrzeba dojrzałych w wierze rodziców, potrzeba świadectwa małżonków i całych rodzin, aby Ewangelia o rodzinie była przekazywana z radością i miłością wszystkim, zwłaszcza tym, których dotknął kryzys wiary, którzy znajdują się w trudnej sytuacji życiowej. Wiele rodzin boryka się dzisiaj z problemami niewiary swoich dzieci, zauważamy z niepokojem wzrost rozwodów i związków nieformalnych. Z tym większym przekonaniem trzeba głosić Ewangelię o rodzinie, daną wszystkim przez Boga Ojca w osobie Jezusa Chrystusa. Ta Ewangelia, jak podkreślił Ojciec Święty Franciszek, jest zdolna udzielić odpowiedzi na najbardziej nawet zawiłe pytania człowieka. Miłość nie umarła. Miłość objawia się przez żywe i radosne świadectwo wielu rodzin, które w ciszy, jak Rodzina z Nazaretu, dzień po dniu żyją miłością i przebaczeniem.
Jak usłyszeliśmy w Ewangelii, Józef i Maryja jako pierwsi odkrywali przed Jezusem prawdę o Bożej miłości. Wypełnili wszystkie wymagania Prawa, dając tym samym początek procesowi wychowawczemu małego Jezusa, a przez to wyrazili swoją wiarę. Dzięki ich staraniom i łasce, płynącej od Boga Ojca, Jezus rósł, rozwijał się i napełniał się mądrością (Łk 2, 39-40).
Jakże dziś potrzeba takich świadomych i umiejących odczytywać znaki czasów rodziców, aby nie zniszczyć niewinności dziecka, aby nie zakłócić jego naturalnego procesu dojrzewania i odkrywania siebie także na poziomie seksualnym. Konieczne jest więc wytworzenie w rodzinie atmosfery bliskości i wzajemnego zaufania. Ta atmosfera rodzi się tylko wtedy, kiedy rodzice silni łaską sakramentu małżeństwa, wsparci miłością, są darem dla siebie wzajemnie i dla dzieci.
2. Radość bycia ze sobą i dla siebie
W dokumencie podsumowującym III Nadzwyczajny Synod Biskupów zauważono z wielkim niepokojem powiększającą się strefę samotności i wyobcowania. Doświadczają jej dzieci i młodzież, osoby starsze i schorowane, a nawet małżonkowie w relacji do siebie nawzajem. Jak stwierdzili Ojcowie synodalni, bardzo często jest ona konsekwencją odrzucenia Boga oraz kruchych relacji w rodzinie. Receptą na radość życia jest tylko powrót do Boga, który będąc Miłością pozwala człowiekowi w pełni uczestniczyć w miłości.
W pochylonych nad małym Jezusem Maryi i Józefie odkrywamy tajemnicę miłości rodzinnej – mieć czas na to, aby się zatrzymać, pobyć ze sobą, porozmawiać, szukać miejsc i sytuacji, które pozwolą na budowanie trwałych więzi. Nie mogą być one oparte na wykorzystywaniu innych do własnych celów, ale mają być owocem pogłębionej miłości opartej na darze z siebie. Święta Rodzina, jak wiemy z opisów biblijnych, nie posiadała wiele majątku. Jednak zawsze, kiedy spoglądamy na żłóbek, odkrywamy radość Rodziców, którzy z zachwytem wpatrują się w Boże Dziecię i choć doskwiera im chłód, to cieszą się sobą, cieszą się miłością, cieszą się obecnością Boga wśród nich. Każda rodzina ma w sobie coś z tej Rodziny Nazaretańskiej. Każda rodzina potrzebuje pielęgnować w sobie ten zachwyt nad miłością. Tam, gdzie jest miłość, samotność nie istnieje.
Z radością obserwujemy jak wiele rodzin stara się tak żyć, jak wiele przyjmuje z wielką otwartością nowe dziecko do swojej rodziny. Cieszy coraz większa świadomość rodziców, którzy przygotowują swoje dzieci do podejmowania odpowiedzialnych decyzji.
3. Rodzina środowiskiem ewangelizacji
Dostrzegamy trud wielu małżeństw i rodzin, które pogłębiają swoją wiarę, wychowują dzieci w wierze katolickiej i pragniemy im podziękować za to świadectwo. Jesteśmy przekonani, że miłość umocniona łaską sakramentu małżeństwa daje siłę, aby każdy z członków rodziny czuł się potrzebny, akceptowany i kochany. Bóg nie chce, abyśmy się w rodzinach tolerowali, lecz zaprasza do miłości, która zmienia styl życia i sposób patrzenia na świat. Już w Starym Testamencie autor natchniony, jak słyszeliśmy w pierwszym czytaniu, zwrócił uwagę na to, że kto czci ojca zyskuje odpuszczenie grzechów, jego modlitwa będzie wysłuchana, radość mieć będzie z dzieci, a kto czci matkę jakby skarby gromadził (por. Syr 3, 3-6). Wzajemny szacunek, troska o wszystkich członków rodziny, pielęgnowanie więzi między pokoleniami owocuje zawsze Bożym błogosławieństwem. Rodzina tylko wtedy doświadcza szczęścia, kiedy wszyscy mają w niej czas dla wszystkich.
Taka szczęśliwa rodzina ma obowiązek dzielić się radością i dawać świadectwo, że Ewangelia jest możliwa do zrealizowania. To codzienne głoszenie Chrystusa przez poświęcenie, rezygnację z własnych planów, radość z sukcesów członków rodziny jest bardzo potrzebne i stanowi najlepszą szkołę wspólnego dobra. Wzajemna miłość małżonków jest najbardziej wymownym potwierdzeniem obecności Boga wśród nas. Ona pozwala dzieciom dorastać do autentycznego zaangażowania się i wzięcia odpowiedzialności wobec Boga i Kościoła za drugiego człowieka.
4. Troska Kościoła – „być blisko”
Dziś, w Niedzielę Świętej Rodziny, chcemy zachwycić się miłością Rodziny z Nazaretu i uczyć się od Jezusa, Maryi i Józefa szacunku oraz odpowiedzialności za tych, których Bóg nam powierzył. Miłość bowiem nieodłącznie związana jest z odpowiedzialnością i troską o dobro drugiego. Świadczy o tym postawa św. Józefa szukającego schronienia dla Maryi, która wkrótce miała urodzić. Odpowiedzialność z kolei domaga się wysiłku oraz stawiania ukochanej osoby ponad swoje wygody czy przyzwyczajenia. Musi ona być budowana na prawdzie o człowieku, który został stworzony jako mężczyzna i kobieta na obraz i podobieństwo Boga.
Ojcowie synodalni podkreślili, że Kościół wezwany jest do podjęcia takiej odpowiedzialności wobec wszystkich swoich dzieci. Stanowczo przypomina Boże prawo, a jednocześnie z miłosierdziem chce być blisko braci i sióstr, którzy – nieraz, nie ze swojej winy – znaleźli się w sytuacjach trudnych czy wręcz żyją w relacjach sprzecznych z Bożym zamysłem. Myślimy tutaj o żonach i mężach opuszczonych i z wiarą czekających na powrót niewiernego współmałżonka, o dzieciach doświadczających dramatu rozwodu rodziców. Pamiętamy także o osobach żyjących w powtórnych związkach i o tych, którzy z różnych powodów odrzucają sakrament małżeństwa. Ojciec Święty Franciszek przypomniał bardzo wyraźnie, że Kościół nigdy nie potępia człowieka, ale stanowczo piętnuje grzech, który stoi na przeszkodzie do szczęścia ludzkiego. Wszyscy jako Kościół – biskupi, kapłani, osoby konsekrowane i świeccy, a zwłaszcza rodziny, mamy towarzyszyć osobom zagubionym w ich powrocie do Boga.
Pamiętajmy, że obowiązek ewangelizacji spoczywa na każdym z nas zgodnie z własnym charyzmatem i powołaniem. Głosić Ewangelię rodziny to dawać radość i nadzieję, to przekazywać miłość, którą żyjemy w rodzinie, to być blisko tych, którzy najbardziej potrzebują naszej obecności, wyciągniętej ręki i dobrego słowa.
Każda rodzina potrzebuje siły duchowej, aby przeciwstawić się różnym prądom usiłującym zniszczyć jej istotę i odebrać jej radość Ewangelii. Taką siłę daje modlitwa rodzinna. To wspólne wołanie do Boga, który jest naszym Ojcem, pozwala odkryć głębię miłości złożonej w ręce ludzi. Dziś jednak nie wystarczy sama tylko modlitwa. Rodzice, wspólnoty parafialne, ruchy katolickie i stowarzyszenia muszą podejmować na bieżąco wyzwania stojące przed nami. Nie pozwólmy odebrać sobie nadziei, nie pozwólmy strącić się w przepaść samotności – przypomina często papież Franciszek.
Prośmy dziś za wstawiennictwem Świętej Rodziny z Nazaretu o mądrość i odwagę w głoszeniu Ewangelii o rodzinie. Prośmy, abyśmy jak Józef, Maryja i Jezus żyli na co dzień prawdziwą miłością, która bierze swój początek od Boga samego.
Dziękując Bogu za dar III Nadzwyczajnego Synodu Biskupów w Rzymie, zachęcamy wszystkich do modlitwy w intencji rodzin, do odkrycia ich roli w dziele ewangelizacji oraz do jeszcze bardziej owocnej troski duszpasterskiej o tę wyjątkową wspólnotę życia i miłości.
Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi
obecni na 367. Zebraniu Plenarnym
Konferencji Episkopatu Polski na Jasnej Górze
w dniu 27 listopada 2014 r.

 

 

 

Za zgodność:
+ Artur G. Miziński
Sekretarz Generalny KEP

 

„POBŁOGOSŁAW BOŻĘ DZIECIĘ”

W tym pięknym czasie oczekiwania na Narodzenie Jezusa życzymy przede wszystkim przebywania u Jego stóp i wsłuchiwania się w Jego Słowo, które staje się Ciałem. Pochylając się nad ubogim żłóbkiem życzymy również ciepła, które może dać tylko Matczyna obecność oraz odpowiedzialności i pięknej służby w cichej postawie św. Józefa.
Niech Boża Dziecina tak mała i krucha, bezpieczna w ramionach swojej Matki, dotyka i przemienia: nasze myśli, pragnienia, dążenia,  radości i cierpienia, całe nasze życie.
Niech błogosławi, obdarza swoją Obecnością, pokojem, miłością w nadchodzącym Nowym Roku 2015 .
Całej Naszej Wspólnocie Domowego Kościoła życzą:

Dorota i Piotr Jasińscy
Ks. Cezary Opalach

 

KONKURS NA PIOSENKĘ ROKU OŻK 2015

„W mocy Ducha Świętego”

W Ruchu Światło-Życie w roku formacyjnym 2015/2016 hasło roku będzie brzmiało „W mocy Ducha Świętego”. W związku z nowym hasłem pracy formacyjnej ogłaszam konkurs na piosenkę Oazy Żywego Kościoła 2015.Słowa „W mocy Ducha Świętego” nawiązują do hasła pracy rocznej sprzed 40 lat, z roku formacyjnego 1975/1976, które brzmiało „Odnowa w Duchu Świętym”. Był to czas wielkiego otwarcia sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego i całego Ruchu Światło-Życie na dary Ducha Świętego. Czas ten zaowocował dynamicznym rozwojem wspólnot oazowych. Wydarzenia te zostały opisane w książce Małgorzaty i Marka Nowickich „Upili się młodym winem”.Piosenka roku formacyjnego „W mocy Ducha Świętego” powinna ukazywać moc działania Ducha Świętego w ludzkich sercach: posyłającego z Dobrą Nowiną o Jezusie na krańce świata, udzielającego charyzmatów dla służby w Kościele, przynoszącego doświadczenie dziecięctwa Bożego, uwalniającego z lęku, uzdalniającego do modlitwy w Duchu i prawdzie, dającego poznanie grzechu, będącego źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu.

Duch Święty przychodzi z darem proroctwa i uwielbienia Boga, niech więc będzie źródłem natchnienia w sercach wszystkich, którzy przystąpią do tegorocznego konkursu na piosenkę roku!

Poniżej znajdują się szczegółowe informacje dotyczące konkursu, przygotowane przez Marcina Łęczyckiego, odpowiedzialnego za Centralną Diakonię Muzyczną.

  1. Termin przysyłania zgłoszeń: 15 stycznia 2015 r.

Zgłoszenia najlepiej przysłać drogą elektroniczną, ale możliwe jest także przesłanie ich drogą pocztową (lub dostarczenie osobiste) na niżej podany adres.

  1. Adres: Sekretariat Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie

ul. Różyckiego 8, 40-589 Katowice
tel. 32 251 88 20, mail: sekretariat@oaza.pl

  1. Zgłoszenie powinno zawierać:
  • zapis nutowy propozycji (najlepiej plik pdf lub inny format graficzny (tif lub jpg)
  • tekst (w pliku tekstowym lub pdf)
  • nagranie (najlepiej mp3 lub przysłana płyta audio)
  • kilka słów o autorze (autorach).
  1. Piosenka Roku, tematycznie związana z przeżywanym rokiem formacyjnym, jest utworem o charakterze modlitewnym, wspólnototwórczym, wykonywanym w ramach spotkań formacyjno-modlitewnych (dni wspólnoty, spotkania modlitewne) oraz spotkań ogólnych Ruchu (spotkania formacyjne, pogodne wieczory). Tradycyjnie Piosenka Roku jest utworem proponowanym na zakończenie celebracji liturgicznych oraz Eucharystii w czasie Dni Wspólnoty Ruchu.
  2. Ponieważ jest kompozycją śpiewaną przez cały Ruch, proponujemy, żeby przy komponowaniu uwzględnić następujące uwagi:
  3. Prosta forma – piosenka roku jest utworem śpiewanym przez osoby w różnym wieku (dzieci, młodzież, dorośli), o różnych możliwościach i wrażliwości muzycznej. Warto tak dostosować formę kompozycji, żeby nie była zbyt trudna w nauce – choć nie musi być utworem o banalnej melodii. Pamiętajmy, że będzie to piosenka śpiewana przez dużą grupę ludzi jednocześnie.
  4. Dobry tekst – warto przemyśleć warstwę tekstową propozycji. W ubiegłych latach kilka dobrych muzycznie kompozycji odpadło przez niezbyt dobrze napisany tekst piosenki. Proponujemy krytycznie ocenić napisane słowa piosenki. Pamiętajmy o zwięzłości utworu – siła dobrego tekstu nie leży w ilości napisanych zwrotek. Warto tekst piosenki skonsultować z osobą, która potrafi go ocenić i ewentualnie pomóc poprawić.
  5. Czas – czas wykonania całego utworu nie powinien przekraczać 3-4 minut.
  6. Tonacja – pamiętajmy o dobrej tonacji – najlepiej uśrednionej dla większości osób. Zbyt wysoka lub za niska tonacja nie sprzyja nauce i ładnemu śpiewaniu.
  7. Nuty – starajmy się napisać nuty zgodnie z zasadami zapisu. Dla osób, które nie mają wykształcenia muzycznego dobrym rozwiązaniem będzie np. pokazanie zapisu nutowego profesjonalnemu muzykowi, który skoryguje ewentualne błędy.
  8. Nagranie – warto pomyśleć o przyzwoitej jakości nagrania, choć nie jest konieczne nagranie zrealizowane w studiu. Współczesne urządzenia rejestrujące są w stanie w miarę dobrze zarejestrować dźwięk. Koniecznie należy zadbać o dobry śpiew, dobrą intonację, dykcję. Dobre nagranie odzwierciedla charakter napisanej piosenki, dynamikę, tempo. Choć nagranie nie jest najważniejszym elementem konkursu, warto się postarać.

 

Zatem do pracy!

Konkurs na Piosenkę Roku 2015/2016 rozpoczęty!

Pan niech będzie z Wami!

ks. Adam Wodarczyk
Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie

za: oaza.pl

MODERATOR GENERALNY BISKUPEM

 

Przemysław Kucharczak /Foto Gość Katowice, 13 grudnia. Arcybiskup katowicki Wiktor Skworc wręcza krzyże biskupie księżom Adamowi Wodarczykowi (w środku) i Markowi Szkudle

fot. Dorota KozyraKs. Adam Wodarczyk – moderator generalny Ruchu Światło-Życie został 13 grudnia 2014 mianowany przez Ojca Świętego Franciszka biskupem pomocniczym archidiecezji katowickiej.

Biskup nominat Adam Wodarczyk urodził się 3 stycznia 1968 r. w Tarnowskich Górach. Jest kapłanem archidiecezji katowickiej, choć jego parafia macierzysta w 1992 r. weszła w skład diecezji gliwickiej.

Biskup nominat ukończył Wyższe Śląskie Seminarium Duchowne w Katowicach i uzyskał tytuł magistra teologii na Papieskim Fakultecie Teologicznym w Krakowie. Napisał pracę naukową z historii Kościoła: „Ksiądz Franciszek Blachnicki – życie i działalność w latach 1921-1961”. Święcenia prezbiteratu przyjął 14 maja 1994 r. w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach z rąk abp. Damiana Zimonia. W latach 1994-1998 był wikariuszem w parafii św. Jadwigi w Chorzowie, a równocześnie moderatorem rejonowym Ruchu Światło-Życie i moderatorem Diecezjalnej Diakonii Ewangelizacji Ruchu Światło-Życie w Archidiecezji Katowickiej.

Jako prezbiter odbył studia licencjackie z liturgiki i teologii pastoralnej w Instytucie Formacji Pastoralno-Liturgicznej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (licencjat z liturgiki – 1998 r.) oraz stacjonarne studia doktoranckie z liturgiki i teologii pastoralnej w Instytucie Teologii Pastoralnej KUL (licencjat z teologii pastoralnej – 2000 r.). W latach 2000-2001 studiował w „Studium Kanonizacyjnym” w Kongregacji ds. Kanonizacyjnych w Rzymie i uzyskał licencję Kongregacji. W 2007 r. otrzymał stopień doktora nauk teologicznych w zakresie teologii pastoralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach na podstawie pracy „Ksiądz Franciszek Blachnicki (1921-1987) – życie i działalność”. Zna język włoski.

Biskup nominat Adam Wodarczyk od lat młodzieńczych należy do Ruchu Światło-Życie. Był animatorem i moderatorem wspólnot parafialnych, wielu oaz rekolekcyjnych na różnym stopniu formacji, a także moderatorem diakonii w ramach Ruchu na szczeblu diecezjalnym. Obecnie jest moderatorem generalnym Ruchu (2. kadencja powierzona mu przez KEP). Od 2001 pełni też funkcję postulatora procesu beatyfikacyjnego założyciela Ruchu Światło-Życie, Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. W latach 2008-2013 był konsultorem Rady KEP ds. Duszpasterstwa Młodzieży. Aktualnie jest członkiem Zespołu KEP ds. Nowej Ewangelizacji przy Komisji Duszpasterstwa KEP oraz Krajowej Rady Misyjnej.

przeczytaj również:

Nominacja dla pierwszego oazowicza

Dwa proste słowa

za: oaza.pl

DZIEŃ WSPÓLNOTY RUCHU ŚWIATŁO – ŻYCIE

W przeddzień uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP 7 grudnia –  Święta Patronalnego Ruchu Światło-Życie w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie odbył się Dzień Wspólnoty Ruchu. Uroczystość rozpoczęła się Koronką do Miłosierdzia Bożego którą poprowadził ks. Ryszard Andrukiewicz – Moderator Diecezjalny Ruchu Światło- Życie Archidiecezji Warmińskiej. Następnie były  świadectwa osób z poszczególnych wspólnot . Bardzo dziękujemy Gosi i Pawłowi , którzy powiedzieli jaki wpływ na Ich życie miała i ma  wspólnota Domowego Kościoła .

Ks. Sławomir Ropiak  przewodniczył uroczystej Eucharystii, homilię wygłosił – ks. Cezary Opalach  (Moderator Diecezjalny Domowego Kościoła  Archidiecezji Warmińskiej). W homilii ks. Cezary  odwołując  się do słów Ojca Świętego Franciszka zawartych w adhortacji apostolskiej Ewangelii Gaudium  podkreślał , że obowiązkiem każdego chrześcijanina jest ewangelizacja . Przestańmy się lękać , że nie damy rady – zachęcał  – Bóg daje łaskę , aby pokonać wszelkie trudności…

W czasie Mszy św. była okazja do podjęcia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. 

Eucharystia zakończyła się adoracją Najświętszego Sakramentu i aktem oddania Ruchu Światło-Życie Niepokalanej Matce Kościoła. Uroczystość uświetniła diakonia muzyczna Domowego Kościoła wraz z diakonią muzyczną Ruchu Światło Życie gałęzi młodzieżowej i osoby nie będące w Ruchu  – wszystkim śpiewającym i grającym bardzo , bardzo dziękujemy.

Uroczystość zakończyła się wspólną Agapą.

Za  wszelkie posługi , za wspólną modlitwę , za wkład w agapę i wspólnie spędzony czas – serdeczne Bóg zapłać wszystkim uczestnikom.

Dorota i Piotr Jasińscy (Para Diecezjalna DK)

100 ROCZNICA URODZIN

Siostra z charakterem – Jadwiga Skudro

Trudno mówić o niej (czy pisać) w grzecznych, oficjalnych słowach, bo ona nie mieściła się w żadnych konwencjach. Miała charakter, i to było widać z daleka. Miała też ogromną pasję życia.

„Założycielem DK jest Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921–1987). W rozwoju DK ściśle współpracowała z Założycielem siostra Jadwiga Skudro RSCJ”. Te dwa zdania z trzeciego punktu Zasad Domowego Kościoła są najlepszym świadectwem roli, jaką w rozwoju gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie odegrała siostra Jadwiga. Obecna niemal od początku powstania kręgów rodzin, towarzyszyła im przez ponad trzydzieści lat, podejmując przez wiele lat posługę w Centrali Ruchu na rzecz Domowego Kościoła a przede wszystkim nieustannie jeżdżąc po całej Polsce i nie tylko Polsce, spotykając się z kręgami, prowadząc rekolekcje i uczestnicząc w nich.

Siostra Jadwiga Skudro urodziła się w Kijowie 17 grudnia 1914 r. (według obowiązującego tam kalendarza juliańskiego 4 grudnia). Uczyła się w szkole sióstr Sacre Coeur w Zbylitowskiej Górze k/Tarnowa, gdzie w 1933 r. zdała maturę. W 1936 r. rozpoczęła postulat w Zgromadzeniu Sióstr Sacre Coeur. Nowicjat przeżywała w Belgii, gdzie 7 marca 1939 roku złożyła pierwsze śluby zakonne. Po wojnie, w 1947 r. siostra Jadwiga złożyła śluby wieczyste.

Pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni dziewcząt w szkołach prowadzonych przez siostry Sacre Coeur – w Warszawie, Poznaniu i Zbylitowskiej Górze. Pełniła również urząd ekonomki.

W czasie rekolekcji Domowego Kościoła.

W 1974 r., na zaproszenie ks. Franciszka Blachnickiego siostra Jadwiga, przyjechała do Krościenka nad Dunajcem na oazę rodzin, by podzielić się swoją wiedzą na temat ruchu Equipes Notre Dame. Z ruchem tym zetknęła się w 1972 r. – przy okazji pobytu w domu swego zgromadzenia w Paryżu odwiedziła centralę Equipes Notre Dame, gdzie zapoznała się z założeniami ruchu i materiałami. W tym akurat czasie ks. Blachnicki szukał materiałów, które można by wykorzystać w formacji rodzin – stąd zaproszenie siostry Jadwigi na oazę.

W 2007 r. na IV Światowym Kongresie Rodzin w Warszawie, siostra Jadwiga została szczególnie uhonorowana za długoletnie zaangażowanie w służbę pomocy rodzinie.

Po tych wakacjach ks. Blachnicki zaproponował Siostrze Jadwidze współpracę w organizowaniu i prowadzeniu Ruchu Wspólnot Rodzinnych – jak wówczas nazywano powstającą gałąź rodzinną Ruchu Światło-Życie. Władze zakonne wyraziły na to zgodę i od 1 stycznia 1975 roku Siostra podjęła na stałe współpracę z ks. Blachnickim. Miała wówczas ponad 60 lat – była więc właściwie w wieku emerytalnym. A jednak wówczas rozpoczął się najbardziej intensywny okres jej życia.

Nie tak wielu ludzi w wieku emerytalnym ma odwagę i ochotę otworzyć zupełnie nowy rozdział w swoim życiu, a tak było w przypadku siostry Jadwigi, która zamiast udać się na zasłużony odpoczynek, zaczęła zupełnie nowe dzieło.

Przez piętnaście lat siostra Jadwiga mieszkała w domach Ruchu Światło-Życie – początkowo w Lublinie, a następnie w Krakowie. Uczestniczyła w spotkaniach Ruchu – kongregacjach odpowiedzialnych, Oazie Rekolekcyjnej Diakonii Jedności, pielgrzymkach Ruchu, dniach wspólnoty. Prowadziła rekolekcje, tłumaczyła i opracowywała materiały formacyjne dla Domowego Kościoła. Dla całego Ruchu opracowała na podstawie pism ks. Caffarela „Szkołę modlitwy” przeznaczoną na oazę I stopnia. Od 1975 roku uczestniczyła w redagowaniu listu „Domowy Kościół”. Uczestniczyła w pierwszej oazie III stopnia w Rzymie w 1979 r.

W czasie rzymskiej oazy w 1979 r.

Pozostała we wspomnieniach wielu osób jako ta, która uczyła ich modlitwy, pokazywała drogę duchowości małżeńskiej, była ich przewodnikiem na swój sposób łączącym radykalizm i poczucie humoru. Bardzo kobieca w swojej emocjonalności, nie była spiżowym pomnikiem. Miała swój punkt widzenia na niektóre sprawy, nie zawsze zgodny z wizją ks. Blachnickiego, który niekiedy musiał używać swojego autorytetu, by zrealizowane były jego zamierzenia.

W czasie COM 2005 r. fot. M. Szepietowski

W 1990 r. siostra Jadwiga zamieszkała w domu zakonnym w Warszawie, jednakże niemalże do ostatnich chwil życia w dalszym ciągu uczestniczyła w życiu Domowego Kościoła, nadal prowadząc rekolekcje i biorąc udział w licznych spotkaniach DK. Ostatnim spotkaniem, w którym uczestniczyła, był opłatek Domowego Kościoła w styczniu 2008 r.

W lutym 2007 r. podczas Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu przyjęła błogosławieństwo nowych członków stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. To był jeden z ostatnich znaków przekazanych przez nią. Jedno z ostatnich słów w testamencie życia. Tym istotniejsze, że droga do tej decyzji w jej wypadku była długa. I mająca wymiar symbolu – bo do stowarzyszenia nie musiała przecież wstępować, nie pełniąc już w tym momencie w Ruchu żadnych funkcji. Podobno nie była zachwycona podkreślaniem jej zasług przez ówczesnego Moderatora Generalnego, ks. Romana Litwińczuka. Ale czy ktokolwiek z obecnych wtedy na Kongregacji był w stanie przejść obok tego wydarzenia całkiem spokojnie?

Siostra Jadwiga Skudro zmarła 28 września 2009 r. w Warszawie.

„Siostra Jadwiga zebrała nas dzisiaj na Dniu Wspólnoty – powiedział moderator generalny Ruchu Światło-Życie ks. Adam Wodarczyk w homilii podczas Mszy św. pogrzebowej. – Ona czyniła w kolejnych pokoleniach małżonków uczniów Pańskich. Takie było jej życie. Dziękujemy ci, siostro Jadwigo, za to, co pozostawiłaś w naszych sercach przez swój entuzjazm, radość życia i świadectwo wiary”.

 

Film o Siostrze Jadwidze Skudro

W tym miejscu można pobrać film o s. Jadwidze Skudro ( około 400 MB )

Komentarz do filmu
Błogosławieństwem naszej posługi jako pary diecezjalnej warszawskiej była przyjaźń z Siostrą Jadwigą Skudro. Dzięki pasji nagrywania i dokumentowania spotkań zgromadziliśmy materiał, który wykorzystaliśmy do zmontowania filmu – życiorysu Siostry Jadwigi. Otrzymaliśmy jeszcze jedną łaskę od Pana: spotkanie rok temu z Siostrą Jadwigą w dniu 24 września 2009 r., u progu Jej przejścia do Domu Ojca. Życiorys Siostry Jadwigi powstał, aby przybliżyć jej osobę odpowiedzialnym za Domowy Kościół, zgromadzonym na spotkaniu opłatkowym w Warszawie w styczniu 2010 r. W stosunku do pierwszej wersji film został opatrzony wstępem. Naszym pragnieniem jest, aby służył wszystkim małżonkom z Domowego Kościoła. Niech posługa Siostry Jadwigi nadal przynosi w naszej wspólnocie obfite owoce.            Elżbieta i Mirosław Wrotek

(opracowano na podstawie informacji zgromadzonych w archiwum DK w Krościenku)

CO ZROBIĆ, GDY NASTOLATEK NIE CHCE IŚĆ DO KOŚCIOŁA?

Polecamy do przeczytania wywiad z o. Janem  Andrzejem Kłoczowskim’ , a poniżej katecheza video .

Beata i Tomasz Adrian – Diakonia Życia

Dominikanin udzielił wywiadu „Tygodnikowi Powszechnemu”

„Zgłasza się do Ojca rodzic bezradny wobec faktu, że jego dorosłe dziecko porzuciło wiarę. Co Ojciec mu radzi?” – pyta o. Kłoczowskiego w najnowszym numerze „Tygodnika Powszechnego” redaktor Artur Sporniak.

„Co to znaczy, że porzuciło wiarę? Przestało chodzić do kościoła? Możemy mieć do czynienia z różnymi zjawiskami. Na przykład z oczywistym w pewnym wieku buntem, za którym kryje się próba odnalezienia własnej tożsamości” – odpowiada krakowski dominikanin.

Chcę a nie muszę

Zakonnik zwraca m.in. uwagę na obecne we współczesnym świecie zjawisko „prywatyzacji religii”, co charakteryzuje w następujący sposób: „następuje przejście od religijności losu (wierzę, bo się urodziłem w wierzącej rodzinie) do religijności wyboru (świadomie wybieram wiarę)”.

„Mam przede wszystkim do czynienia z młodzieżą studencką. Ci, którzy przychodzą, spowiadają się głębiej, bardziej indywidualnie i bardziej problemowo. Coraz rzadziej funkcjonuje standard rachunku sumienia z modlitewnika. Często te spowiedzi podbudowane są problemami psychologicznymi, np. brakiem wiary w siebie” – mówi o. Kłoczowski.

Przyznaje, iż „może się zdarzyć, że w danym środowisku życie religijne postrzegane jest jako »obciach«. Często opiera się to na złych doświadczeniach z katechizacji czy przygotowania do sakramentu bierzmowania, podczas którego muszą się nauczyć odpowiedzi na 250 pytań, których części nie rozumieją. Wielu moich kolegów pracujących jako katecheci mówi, że sakrament bierzmowania często jest sakramentem pożegnania z Kościołem”.

„Byłbym ostrożny w dostrzeganiu w tym od razu ideowego ateizmu. To raczej odejście w pewien indyferentyzm, który nie wyklucza wymiaru duchowego. Prywatyzacja religii powoduje, że wielu zamiast zorganizowanej religii wybiera jakiś rodzaj duchowości” – komentuje takie postawy o. Kłoczowski.

Ateizm antyklerykalny

Zdaniem dominikanina, „klasyczny ateizm ma obecnie charakter bardziej antyklerykalny niż pogłębiony filozoficznie”. „Natomiast trudności podnoszone przeciw wierze dotyczą przede wszystkim wiary objawionej. Argumentuje się, że jeżeli wierzysz, to wykluczasz wszystkich innych, którzy nie wierzą tak jak ty. Daje o sobie znać takie postmodernistyczne myślenie, że każde przekonanie o istnieniu prawdy jest nietolerancyjne” – mówi zakonnik.

Co dominikanin radzi rodzicom, których dzieci przestają chodzić do kościoła? „Każda klęska jest rzeczą trudną. Dobrze jest potraktować ją jako próbę, z której może zrodzić się coś pozytywnego. Najlepszą postawą jest pełna szacunku partnerska relacja z dzieckiem, najgorszą – psychologiczny szantaż, np. w postaci matczynego szlochu albo ojcowskiej złości. Sądzę, że rodzice powinni przeżyć razem z dzieckiem kryzys niewiary. Wiara, żeby się rozwijała, musi przechodzić przez dialektykę zaprzeczenia” – odpowiada o. Kłoczowski.

Wiara w zawieszeniu

„W rozmowach z rodzicami, których dzieci odeszły od wiary, staram się im powiedzieć, że być może jest to wyzwanie dla ich wiary. Wiara nie jest książką, którą się posiada. Ona musi także się rozwijać. Niekiedy potrzeba jej kryzysu. Jeśli potraktujemy go jako wyzwanie, będzie to kryzys wzrostu” – dodaje dominikanin.

O. Kłoczowski uważa, że „dla wielu młodych kryzys, o którym mówimy, nie jest odejściem od wiary, tylko jej zawieszeniem. To zawieszenie często spowodowane jest trudnością w zharmonizowaniu wiary z liberalizacją podejścia do seksualności. W nowym środowisku przestajemy się kierować dawnymi normami i to rodzi kłopot ze spójnością”.

 

fot. flickr.com/Alain Wibert

„Gdy moje dziecko traci wiarę” – o. Szymon Popławski OP – katecheza video

DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą
Duchowa Adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa dziewięć miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańca świętego oraz krótkiej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Dzieło duchowej adopcji powstało po objawieniach w Fatimie, stając się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy, w roku 1987 została przeniesiona do Polski. Duchowa adopcja skutecznie leczy głębokie zranienia wewnętrzne spowodowane grzechem aborcji a także pomaga ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa. W każdej chwili możesz przyłączyć się do Dzieła Duchowej Adopcji poprzez rozpoczęcie dziewięciomiesięcznej modlitwy za dziecko poczęte.

FORMULARZ DO POBRANIA   http://www.drsiedlce.pl/sites/default/files/pliki/duchowa_adopcja_dziecka_poczetego-deklaracja.pdf

Polecamy również strony :

http://www.duchowa-adopcja.pl/

http://www.duchowa-adopcja.pl/inicjatywa-256

http://www.duchowaadopcja.info/chce-przystapic/

 

Zachęcamy do podjęcia modlitwy w tej intencji

Beata i Tomasz Adrjan – Diakonia Życia

Dorota i Piotr Jasińscy