CUDA PIĘĆDZIESIĄTNICY SIĘ NIE SKOŃCZYŁY

zakończyła się 40. Kongregacja Odpowiedzialnych

22 lutego 2015 r. Eucharystią zakończyła się jubileuszowa Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie, w której uczestniczyło około 1100 osób ze wszystkich polskich diecezji i z Ukrainy, Czech, Słowacji. Oazowicze z innych krajów rozpoczęli kongregację od Paressii, spotkania przedstawicieli Ruchu z zagranicy i środowisk misyjnych Ruchu Światło-Życie.Zobacz:Rozpoczęła się 40. Kongregacja OdpowiedzialnychPrezentacja piosenki i znaczka roku OŻK 2015/2016

Trzeba wychodzić z Wieczernika

fot. Michał Szepietowski

Ostatnie przedpołudnie Kongregacji Odpowiedzialnych było czasem modlitwy, świadectwa i wezwań.

fot. Michał Szepietowski

W czasie Jutrzni ks. Paweł Płatek, moderator diecezjalny Ruchu w diecezji tarnowskiej, przypomniał o konieczności mierzenia się z pustynią, która potrafi być niebezpieczna, i zapełnianiu jej oazami. „Jesteśmy wezwani do tego, by rozrastała się oaza, która jest w nas. Oaza nie może się stać celem samym w sobie”.

ks. Wojciech Nowacki, fot. Michał Szepietowski

Na pytanie, czy Ruch Światło-Życie potrzebuje doświadczenia charyzmatycznego, odpowiadał w swoim wystąpieniu ks. dr Wojciech Nowacki. Przypomniał on, że otwieranie się na charyzmaty jest normalnym elementem życia chrześcijańskiego i pozwala na nieustanne doświadczanie świeżości życia.

Zadaniem chrześcijan jest odkrywanie Ducha Świętego, który działa zarówno na sposób sakramentalny, jak i przez udzielanie charyzmatów. Trzeba jednak pamiętać, że doświadczenie charyzmatyczne sprawdza się w działaniu, w ewangelizacji – nie można go ćwiczyć „na sucho”. Jak powiedział prelegent: „Duch Święty sobie poradzi. Kościół ma gwarancję trwania z nami czy bez nas. Ale czy my sobie poradzimy?”.

Podkreślił również, że Duch Święty potrzebuje odnowy charyzmatycznej nie po to, aby przekształcić się w inny ruch, ale aby pełniej żyć własną tożsamością.

Norbert Dawidczyk, fot. Michał Szepietowski

Następnie Norbert Dawidczyk w wystąpieniu, które było jednocześnie świadectwem i katechezą, opowiadał o tym, że życie w Duchu Świętym powinno być czymś tak naturalnym jak oddychanie powietrzem. Jest to doświadczenie często trudne, wymagające, zmieniające ludzkie życie. Duch Święty ingeruje w nie w sposób nieoczekiwany i niekoniecznie zgodnie z marzeniami czy oczekiwaniami.

Aby rozwijać życie w Duchu Świętym, należy mieć stałe nabożeństwo do Ducha Świętego, podejmować rozeznawanie, być do dyspozycji i być wdzięcznym – nawet (albo zwłaszcza) wtedy, kiedy jest trudno.

Dariusz Cupiał, fot. Michał Szepietowski

Dariusz Cupiał, współtwórca inicjatywy tato.net, opowiadał o potrzebie odnowienia ojcostwa, którą bardzo mocno pokazuje Papież Franciszek. „Chodzi nam o to, żeby ojciec był ojcem”.

Inicjatywa tato.net jest owocem formacji w Ruchu Światło-Życie jej założyciela. Dariusz Cupiał wspomniał o tym, jak niezwykle ważne było dla niego spotkanie z Ojcem Franciszkiem, który pokazał mu drogę rozeznawania swojego miejsca w życiu: najpierw trzeba przyjąć Jezusa jako Pana i Zbawiciela, potem zostać Jego uczniem, a dopiero potem pytać o konkretny charyzmat, którym ma się służyć we wspólnocie.

KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA

Ks. Ryszard Nowak w swojej wypowiedzi na temat roli Ducha Świętego w modlitwie przypomniał, że modlitwa albo jest charyzmatyczna, albo nie ma jej wcale. Modlitwa jest charyzmatyczna z natury, jej forma jest drugorzędna. Przeciwstawianie modlitwy liturgicznej i charyzmatycznej jest nieporozumieniem.

ks. Zbigniew Snarski, fot. Michał Szepietowski

O roli Ducha Świętego w ewangelizacji mówił ks. Zbigniew Snarski. W ewangelizacji trzeba mówić o Duchu Świętym, a wzywanie Ducha Świętego prowadzi do ewangelizacji. Na III Kongregacji Odpowiedzialnych w Niepokalanowie w 1978 roku padło stwierdzenie, że „ten tylko na dłuższą metę potrafi zachować wiarę dla siebie, kto potrafi ja dawać innym”. Prelegent przywołał również słowa Orygenesa: „Nie myśl, że wystarczy być raz odnowionym. Także to, co nowe, potrzebuje odnowienia”.

Zadaniem dla całego Ruchu jest odnawianie oaz modlitwy, bo to one są źródłem dynamizmu, i przygotowywanie Seminariów Odnowy Wiary.

fot. Michał Szepietowski

Wystąpienie Katarzyny i Pawła Maciejewskich, pary krajowej Domowego Kościoła, pokazywało wszystkim zebranym wyzwania, które wypływają z synodu o rodzinie. Prelegenci zauważyli ich siedem:

  • wezwanie do wdzięczności za łaskę sakramentu małżeństwa
  • wezwanie do formacji małżeństw/całych rodzin (jak zauważyła para krajowa z wielką radością odkryli, że formacja Domowego Kościoła jest odpowiedzią na wyzwania płynące z synodu)
  • wezwanie do włączenia się w pomoc w przygotowanie do małżeństwa (przede wszystkim przez świadectwo małżonków wobec dzieci i młodzieży – młodzi ludzie mają prawo oczekiwać pomocy w dojrzewaniu do małżeństwa od doświadczonych małżeństw)
  • wezwanie do ewangelizacji i świadectwa misyjnego
  • wezwanie do pomocy najsłabszym
  • wezwanie do dopominania się o ustawy sprzyjające rozwojowi rodziny
  • wezwanie do włączania się w formację duchownych i pracowników duszpasterskich

Katarzyna i Paweł Maciejewscy, para krajowa DK, z prawej ks. Tomasz Opaliński, moderator krajowy DK, fot. Michał Szepietowski

od lewej: bp Adam Szal, bp Adam Wodarczyk, fot. Michał Szepietowski

Sesję przedpołudniową zakończyły wystąpienia i świadectwa przedstawicielek wspólnot życia konsekrowanego, które wyrosły z Ruchu.

Jako pierwsza o Instytucie Niepokalanej Matki Kościoła mówiła odpowiedzialna główna, Jolanta Szpilarewicz.

Jolanta Szpilarewicz, fot. Michał Szepietowski

Wyraziła ona wdzięczność za dar życia Ojca Franciszka, za jego duchowe towarzyszenie tworzącej się wspólnocie. Przypomniała również znaczenie, jakie ta wspólnota miała dla Ojca – bez jej istnienia niemożliwe byłoby powstanie Ruchu Światło-Życie.

Anna Jakimiuk, fot. Michał Szepietowski

Świadectwo życia członkini INMK, Anny Jakimiuk

s. Małgorzata Glanc, fot. Michał Szepietowski

Siostra Małgorzata Glanc przedstawiła wspólnotę sióstr z Lipia (Wspólnota Dzieci Łaski Bożej, diecezja koszalińsko-kołobrzeska), która zaczęła się tworzyć w 1977 roku i jest owocem wylania się ducha Świętego, jakie miało miejsce w roku 1975 w tej małej wiosce (więcej o historii i świadectwie życia sióstr można przeczytać w 108. numerze Oazy, str. 68-93).

s. Renata Kościelska, fot. Michał Szepietowski

 świadectwo Renaty Kościelskiej, założycielki Wspólnoty Dzieci Łaski Bożej

Po odczytaniu listu jedności, który zostanie przesłany Papieżowi Franciszkowi, moderator generalny Ruchu, bp. Adam Wodarczyk, podsumował krótko 40. Kongregację Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie.

Ostatnim punktem dzisiejszego dnia była Eucharystia w Kaplicy Obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej, której przewodniczył bp Adam Szal, delegat KEP do spraw Ruchu Światło-Życie.

LIST PASTERSKI

Abpa Wojciecha Ziemby
Metropolity Warmińskiego
na Wielki Post 2015 r.

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię

1. Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże (Mk 1, 15)
W wysłuchanym urywku Ewangelii św. Marka znajdują się słowa Pana Jezusa: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15). Głównym motywem tej wypowiedzi jest królestwo Boże. Co ono oznacza? W prefacji na Uroczystość Chrystusa Króla znajdujemy wyjaśnienie tego pojęcia: Króle-stwo Boże to królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwo-ści, miłości i pokoju.
Inaczej mówiąc, Pan Jezus mówi o bliskim królestwie, czyli o panowaniu prawdy, życia, świętości i łaski oraz sprawiedliwości, miłości i pokoju. Królestwo Boże wychodzi naprzeciw pragnieniom wszystkich ludzi. Wprawdzie również ruchy społeczne oraz partie polityczne żądają prawdy, życia, sprawiedliwości i pokoju. Wielu jednak walczy o te dobra mając na myśli siebie lub swoich zwolenników, kosztem innych. Są natomiast tacy, którzy z racji ideologicznych zawężają krąg dóbr należnych człowiekowi.
2. Wielki Post pomaga w odnalezieniu godności człowieka
Ewangelia mówi, że Duch wyprowadził Jezusa na pustynię (Mk 1, 12). Przez pusty-nię rozumiemy teren nieurodzajny, często piaszczysty, niemal pozbawiony wody, trudny do przeżycia. Tymczasem Ewangelista Marek podaje, że Jezus czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu (Mk 1,13). A więc, nawet na pustyni człowiek nie jest sam. W tej samotności próbuje go zwieść szatan, ale człowiek nie jest pozbawiony pomocy. Pan Jezus ukazuje, że odrzu-canie zła i tworzenie dobra jest prawem i obowiązkiem każdego człowieka. Natomiast pójście za szatanem, czyli drogą zła, sprzeciwia się ludzkiej godności.
Wielki Post jest bardzo ważnym okresem roku kościelnego. To święty czas wyjścia na pustynię, aby na wzór Pana Jezusa stoczyć zwycięską walkę z szatanem, źródłem wszelkiego zła. Rezygnujemy w tym czasie z zabaw, niepotrzebnych spotkań, wyłączamy, choćby na pewien czas domowe środki masowego przekazu, aby mieć czas dla siebie. Niech Wielki Post będzie czasem modlitwy oraz czasem postu, a także miłosierdzia. Jak uczą Ojcowie Kościoła: Istnieją trzy rzeczy, bracia, na których stoi wiara, wspiera się po-bożność i trwa cnota. Są to: modlitwa, post i uczynki miłosierdzia. (św. Piotr Chryzolog).
Odnówmy zwyczaj codziennej modlitwy, także modlitwy rodzinnej. Przestrzegajmy wstrzemięźliwości w piątki, które to dni są pamiątką krzyżowej śmierci naszego Pana Jezusa Chrystusa. Umiejmy dzielić się środkami materialnymi z potrzebującymi, a jeżeli to jest niemożliwe, okazujmy dobroć i życzliwość.
3. Znajomość zasad wiary – warunkiem nawrócenia
Kościół w Polsce prowadzi w tym roku pracę duszpasterską, której hasłem jest we-zwanie Pana Jezusa: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15b).
„Nawrócenie” oznacza przyznanie się do błędu. Z kolei, aby uznać swój błąd, należy najpierw poznać prawdę. W tym wypadku chodzi o prawdę o samym sobie w stosunku do Pana Boga i jego prawa. Gdy się zna swe obowiązki wobec Pana Boga oraz wobec Kościoła, a także wobec siebie samego, wtedy dopiero można ocenić swoje postępowanie. Dlatego tak mocny nacisk kładziemy na poznanie zasad naszej wiary, na czytanie Pisma Świętego, na nauczanie religii dzieci i młodzieży.
Św. Paweł stwierdza: Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zba-wiony (Rz 10, 13). Ale natychmiast z wielką troską dodaje: Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? (Rz 10, 14).
Dołóżmy wszelkich starań, aby wykorzystać wszystkie możliwości i samemu poznać jak najlepiej zasady własnej wiary. Pamiętajmy także, że jako uczniowie Chrystusa jesteśmy posłani przez Niego do głoszenia Ewangelii. Apostoł Narodów wyznaje: Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii! (1 Kor 9, 16)
Głoszenie Ewangelii jest świadectwem miłości bliźniego. Oprócz jakby urzędowego miejsca głoszenia Ewangelii, którym jest parafia, bardzo ważnymi i pierwszymi apostołami Dobrej Nowiny są rodzice w stosunku do swych dzieci, a także nauczyciele. Dużo dobrego w tym względzie mogą uczynić środki masowego przekazu oraz środowisko, w którym żyjemy.
Słusznie więc św. Paweł stwierdza za prorokiem Izajaszem: (…) Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę! (Rz 10, 15b; por: Iz 52, 1).
3. Sakrament pokuty i pojednania
Pierwszym sakramentem, w którym Pan Bóg odpuszcza wszystkie grzechy, jest chrzest. Chrzest święty oczyszcza z grzechów, nie zmienia jednak natury człowieka, która jest skłonna do grzechu. Dlatego Pan Jezus ustanowił sakrament pokuty, który umożliwia jakby drugie nawrócenie. Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina naukę Soboru Watykańskiego II: Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwami (KKK 1422).
Sakrament „drugiego nawrócenia” nosi różne nazwy: sakrament pokuty, sakrament spowiedzi, sakrament przebaczenia, sakrament pojednania, czy wreszcie sakrament nawrócenia.
Można przyjąć, że wszystkie te nazwy sprowadzają się do określenia: sakrament nawrócenia. Według nauki Katechizmu Kościoła Katolickiego sakrament nawrócenia urze-czywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia, mianowicie radę powrotu do Ojca, od którego człowiek oddalił się przez grzech (KKK 1423).
Okres Wielkiego Postu, poprzez rekolekcje, nabożeństwa oraz praktyki pokutne po-maga wiernym wejść na drogę nawrócenia do Boga. Znakiem zewnętrznym tego nawróce-nia jest spowiedź wraz ze swoimi warunkami, którymi są: rachunek sumienia, żal za grze-chy, postanowienie poprawy, wyznanie grzechów oraz zadośćuczynienie.
Dziękujemy Panu Bogu za to, że w naszym przeżywaniu Wielkiego Postu jest wciąż żywa tradycja przygotowania się do nawrócenia potwierdzonego przez sakrament pokuty. Jesteśmy także wdzięczni kapłanom rekolekcjonistom oraz spowiednikom za posługę słowa i pojednania.
Niemniej, należy dołożyć starań, aby odnowić w sobie świadomość, że jesteśmy grzeszni. Św. Jan Apostoł pisze: Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy (1 J 1, 8). Dlatego sam Pan Jezus nauczył nas modlić się o przebaczenie własnych grzechów jak i o wybaczanie sobie nawzajem naszych win (por. KKK 1425).
Nawrócenie jest możliwe przez uznanie prawdy o sobie samym oraz w oparciu o wiarę w Boże miłosierdzie.
Zwracam się z prośbą do katechetów i katechetek, aby pomagali dzieciom i młodzieży w dobrym przygotowaniu się do spowiedzi świętej. Księża proboszczowie dopilnują, aby także starszym pomagać w należytym przeżywaniu sakramentu pokuty stosownie do ich wieku i potrzeb. Przy konfesjonałach powinny być umieszczone różnego rodzaju materiały, jak: książeczki, przykłady rachunku sumienia, modlitwy przed i po spowiedzi świętej. Przed spowiedzią rekolekcyjną należy przeprowadzić nabożeństwo pokutne z rachunkiem sumienia właściwym dla wieku i stanu wiernych.
Praktyka duszpasterska pokazuje, że nie wszyscy wierni mogą skorzystać z posługi rekolekcyjnej, a zwłaszcza ze spowiedzi św. w zaplanowanych w parafii dniach. Wielu, krótko przed świętami powraca na kilka dni do kraju i także chce się do Zmartwychwstania Pańskiego przygotować.
Bardzo proszę, aby umożliwić wszystkim wiernym skorzystanie ze spowiedzi świę-tej. Godne zalecenia jest organizowanie w Wielkim Tygodniu, zwłaszcza w Wielki Piątek, tzw. Nocy konfesjonałów, czyli dyżur kapłana w konfesjonale dotąd, dopóki jego posługa będzie potrzebna.

Już dzisiaj, w I Niedzielę Wielkiego Postu, składam wszystkim najlepsze życzenia owocnego przeżycia tego czasu nawrócenia. Jeszcze raz podejmijmy wielki wysiłek rozli-czenia się przed Bogiem ze swoją przeszłością. Wszystko w tym celu, aby Święta Zmar-twychwstania Pańskiego przeżywać w pełni radości i wdzięczności Panu Bogu.

NIEDZIELE ŚWIADECTW

„Radość ewangelii” to hasło tego roku pracy, a dla naszej wspólnoty wzmożony czas dawania świadectw

Bardzo dziękujemy ks. Cezaremu Opalachowi  a także  wszystkim małżeństwom  , które dzisiaj  (15.02) oraz tydzień temu mówiły świadectwa w Ostródzie w  parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny  i w  parafii  błogosławionych Hiacynty i Franciszkaj tj.  Grażynce i Robertowi Niedźwieckim , Kazi i Grzegorzowi Brzozowskim , Irmie i Gerardowi Kardahs oraz Asi i Pawłowi Letko.

Dziękujemy również Basi i Józkowi Jarząbek za ich gotowość do pilotowania kręgu , który dzięki „Niedzieli Świadectw” i wszystkim zaangażowanym osobom zaczyna się tworzyć.

Dziękujemy Bogu, że my też mogliśmy brać udział w tym dziele.

Otoczmy modlitwą ostródzkie małżeństwa , które są gotowe poznać naszą wspólnotę , jak również te które się jeszcze wahają.

W kwietniu organizujemy kolejne Niedziele Świadectw w Barczewie . Mają one tak jak poprzednie przybliżyć słuchaczom naszą wspólnotę i poszerzyć jej szeregi. Stąd nadal   prosimy   o świadectwo pt. „Co mi/nam daje Domowy Kościół ? Dlaczego warto się włączyć w tę wspólnotę?” Niektórzy z Was  mówili już świadectwo na ten temat. Pozostali mogą przygotować sobie taką wersję lub nieco przerobić wersję z Ewangelizacji, dodając co jakiś czas, że to, a to zawdzięczają wspólnocie Domowego Kościoła.

 Treść świadectwa   prosimy  przesyłać na adres mailowy ks. Cezarego:

moderatordiecezjalny@domowykosciol.olsztyn.pl

I bardzo prosimy o gotowość posługi  , gdy zajdzie taka potrzeba

„Tak więc ewangelizator nie powinien mieć nieustannie grobowej miny.

Odzyskajmy i pogłębmy zapał, słodką i pełną pociechy radość z ewangelizowania, nawet wtedy, kiedy trzeba zasiewać płacząc.”

Ojciec Święty Franciszek, Adhortacja Apostolska „Evangelii Gaudium”.

Dorota i Piotr Jasińscy

 

J.E. BISKUP JÓZEF GÓRZYŃSKI – ARCYBISKUPEM KOADIUTOREM ARCHIDIECEZJI WARMIŃSKIEJ

KOMUNIKAT
ARCYBISKUPA WOJCIECHA ZIEMBY
METROPOLITY WARMIŃSKIEGO
DO WIERNYCH ARCHIDIECEZJI WARMIŃSKIEJ

Drodzy Bracia i Siostry!

            W maju 2014 r.  zwróciłem się do Ojca Świętego Franciszka z prośbą o nowego biskupa pomocniczego dla Archidiecezji Warmińskiej. Kilka miesięcy później, we wrześniu, otrzymałem od Nuncjusza Apostolskiego w Polsce wiadomość, iż Ojciec Święty Franciszek, po rozważeniu wszystkich okoliczności zadecydował, aby zamianować dla naszej archidiecezji biskupa-koadiutora, czyli biskupa pomocniczego, który będzie wyznaczony jako mój następca. Serdecznie dziękuję za modlitwę w mojej intencji oraz w intencji wyboru nowego biskupa pomocniczego.

Dzisiaj pragnę podzielić się radosną wiadomością, iż Ojciec Święty Franciszek mianował dnia 10 lutego 2015 r. biskupa Józefa Górzyńskiego, dotychczasowego biskupa pomocniczego Archidiecezji Warszawskiej, Arcybiskupem – Koadiutorem Archidiecezji Warmińskiej.

Arcybiskup – Koadiutor nominat Józef Górzyński urodził się 5 marca 1959 r. w Żelechowie. Święcenia kapłańskie przyjął w dniu 2 czerwca 1985 r. z rąk kardynała Józefa Glempa. Następnie po dwóch latach pracy wikariuszowskiej rozpoczął studia specjalistyczne z dziedziny liturgiki w Papieskim Instytucie Liturgicznym św. Anzelma w Rzymie. Pracę doktorską obronił w 1996 r. na Wydziale Teologii Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Po studiach został prefektem w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym św. Jana Chrzciciela w Warszawie. Prowadził również pracę dydaktyczną na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. W 2003 r. został mianowany opatem Kapituły Kolegiackiej Kampinosko – Bielańskiej, a rok później proboszczem parafii pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie. W 2012 r. kardynał Kazimierz Nycz mianował ks. Józefa Górzyńskiego moderatorem nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej w Archidiecezji Warszawskiej, a także dyrektorem Wydziału Duszpasterstwa Ogólnego Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Z racji specjalizacji w dziedzinie liturgii od lat uczestniczy w pracach wielu komisji diecezjalnych i krajowych. Święcenia biskupie przyjął dnia 7 grudnia 2013 roku w Bazylice Archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie z rąk kardynała Kazimierza Nycza. W Konferencji Episkopatu Polski biskup Józef Górzyński przewodniczy Zespołowi Programowemu ds. Telewizyjnych Transmisji Mszy Świętej oraz Podkomisji ds. Służby Liturgicznej. Uczestniczy w pracach Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Jest delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Ministrantów oraz ds. Ruchu Odnowy w Duchu Świętym.

Niech nowemu Arcybiskupowi – Koadiutorowi Archidiecezji Warmińskiej towarzyszą nasze modlitwy, by mógł ofiarnie wypełnić misję pasterską dla dobra i zbawienia dusz wiernych Ludu Bożego na Warmii.

Olsztyn, dnia 10 lutego 2015 r.

Arcybiskup  Wojciech Ziemba, METROPOLITA WARMIŃSKI

 

Więcej informacji i zdjęć  na stronie :

http://archidiecezja.warszawa.pl/personalia/ksieza-biskupi/bp-jozef-gorzynski/